Komik yol olur mu? Bizim memlekette olur. Ben her sabah çocukları okula götürürken öyle bir yerden geçiyorum.
Eskiden trafiği azdı; bölgede yapılanma artınca işlekleşti. Müteahhidin malzeme diye ne kullandığı belli değil, ama sonuç ilginç. Dalga dalga yol hem lodos denizine benziyor, hem de gravyer peyniri gibi delik deşik. Yağmurlardan sonra suları yara yara ilerlemeye çalışan taşıtlar çukura düşüp sakatlanıyor.
Kuru havalarda başka türlü bir canlılık da oluyor orada. Yeni sitelere karşıdan bir şeylerin hatlarını çekmeye çalışan hamarat insanlar yolu haldır haldır kazıyor, açtıkları hendekleri iş bitiminde kapatmaya vakit bulamıyorlar.
Komiklik nerede? Bu sırat köprüsü gibi yolun üstünde hızlı gidilebilirmiş gibi, site girişlerinin sağına soluna sürat kesme tümsekleri yapılmakta...
Toplumumuzun genel tablosunun bir simgesi gibi görünüyor gözüme bu durum. Ortam zaten dalga dalga ve delik deşik. İnsanlarımız çukur doldurmaya bakacak yerde birbirlerinin önünü kesmek için nereye tümsek yerleştireceklerini düşünüyorlar.
Medyamızın da kimseye "Öyle yapmayın" diyecek hali yok. Meslektaşlar acayip bir şevkle birbirlerini çelmeleme çabasında. Sayfalar, ekranlar, internet siteleri erkekli dişili gladyatör arenaları gibi.
"Hoşuna gitmiyorsa bakma" denebilir. Bilgi edinmek, haber ve yorum izlemek için oralara göz gezdirmek zorundayım. Peynir almaya girdiği markette kanlı bıçaklı kavgayla karşılaşınca yakınan adama "Peynir pek mi lazımdı" der misiniz?

Amerika'daki en güçlü kadın Obama'nın eşi Michele değil, bir başka siyahi hanımdır. Televizyon kraliçesi diye bilinen Oprah Winfrey söyleşi programında yayımlanacak bir çift sözle dilediği kişiyi ihya eder, beğenmediğini batırır. Alın deyip de satış rekoru kırdırtmadığı mal, okuyun deyip de çok satanlar listesine sokmadığı kitap yoktur.
Birdenbire yaptığı bir açıklamayla herkesi şaşkına çevirdi: Mayısta programını sona erdiriyor. Ne reytinginde düşüş var, ne o kararı iş bakımından makul gösterebilecek başka bir neden.
Öyleyken niçin bıraktığı sorularını "Hiiiç" diye gülerek yanıtlıyor. "Yetti artık. O kadar."
Mayısa kadar kalan zamanı neyle geçireceğini de açıkladı: dargın olduğu insanlarla barışacak ekranda.
Şimdi ülkesinin magazin basını buna ilişkin haberlerle çalkalanmakta. Yıllar boyunca çeşitli olaylar sonucunda, türlü türlü nedenlerle Oprah'a küsmüş ya da onu küstürmüş çok kişi var. Birer birer hepsi çalan telefonlarını açıp da kraliçenin sesini duyunca kulaklarına inanamıyorlar.
"Programıma gel de kucaklaşalım" diyor eski dost. Dramatik anlar yaşanıyor.
Çetin rekabet ormanı Amerika'da sıra dışı bir güzellik.

Büyürken okullarda sınıftan sınıfa geçerken öğrencilerin yaşadıkları değişikliklere ilişkin bir inceleme kitabı okuyorum. Orada rastladığım bir bilgi kafamda şimşek çaktırdı.
Birbiriyle yarışan, çekişen, küsüşen gençlerde son sınıfa ulaştıkları zaman bir tutum yumuşaması görülüyormuş. Olgunlaşma temposunun ötesinde hızlanan bir hoşgörü, hatta sempati gelişmesiymiş bu. Ayrılığın yaklaşmasının yol açtığı bir veda duygusundan da kaynaklanmakta olabilirmiş.
İçimde günden güne artan "herkesle barışma, başkalarını da barışık görme" isteğinin nereden çıktığını düşünüp durmaktaydım. Birden fark ettim ki ömrün son yılları da bir tür son sınıf.
Ama, konu yeterince gerçekçilikle ve derinlemesine ele alınırsa görülür ki, insan yaşantısının her aşaması potansiyel son sınıf zaten. Çünkü, Azrail adlı meleğin himmetiyle, bu alemden kimin ne zaman mezun olacağı belli değil.
Bizim başbakan henüz genç sayılacak yaştayken sık sık fani dünyadan, onun temel gerçeği olan sonu düşünerek yaşama gereğinden söz etmeye başladı. Haksız değil. Katharine Hepburn'ün son dileğini de aktarmıştım sizlere:
"Artık yalnız güzel şeyler duymak istiyorum."
O "artık" hepimiz için, her zaman geçerli. Ara sıra hatırlasak...