Harç karmayı bilmek bir başka akademi. Aynı hamur açmak gibi. Ortası açılır, oraya yumurta yerine su. Çimento önceden üçte bir oranında kuma atılmış. Sonra usul usul karıştırılır ki kıvamını bulsun. Ev böyle inşa edilir. Çocukluğunda harç karmayanın akademisi sıkıntılıdır.
Çatırdar onların yaptığı ev, sıvaları dökülür. Ya oran yanlıştır. Ya da suyu yeterince vermemiştir...
Akademik metinlerin hantallığı bundan mıdır? Kollarıyla çalışmayı bilmeyenden cevval bir bilge çıkmadı desek, yalan olur! Çıkmıştır da bir elin parmaklarını geçmez bu. O metinlerden nedense hep havasız rutubetli odaların kokusu gelir. Söyleyeceğini söyleyemeyen uykulu bir hımhım bakar bize sayfalarından.
Ondandır serazat yazarlardan çıkmıştır ne çıktıysa. Sistemin ideolojik aygıtlarıyla arasına mesafe koyandan. Üniversiteler böyledir, gazeteler de. Acıklı bir durumdur bazı şeyler. Büyük lafların altında kalanların hikayesini anlatır tarih dediğimiz geveze.
Çok alıntı yapanlar da öyledir. O öyle söylemiş, bu böyle söylemiş, bırak dedikoduyu da sen ne söylüyorsun, diye sorarlar adama. Şemsi Tebrizi bunun altını çizer Makâlat'ında. Hiç kıymet vermez alıntı şampiyonlarına. Çünkü insan dipnotlarıyla değil kendisiyle tanımlanır.

***

Yeni yükselen seçkin sınıfların en büyük imtihanda sınıfta kalması da öyledir. Harç problemlidir. Devlete yanaşınca parayı bulmuşlar ve onlara ilk gülümseyen kadına tutulup karılarını boşamışlardır. Çünkü eğer kadın nesli asude bir muhabbet olarak değil de uzak durulması gereken bir şey olursa, ilk maddi sıçramada toz olur verilmiş sözler. Bilakis bu durum, aynadaki aksimizdir...
Martıların bize söylediği bir şey vardır. Her çığlık bir kelime olsa, bilinmez belki de son dönemde edebiyat diye ortaya çıkanların sözlüklerini kat be kat aşar. Akşamın lacivertine karışan şeftali buğu büyük ihtimal eski şairlerin rengidir. Yazarlara gelince onlar çoktan alaca su kuşlarının kanadına sığınıp semada bir yerlerdedirler. Bulutları seyretmek bize bir ihtimal, o yüksek edebiyatın pırıltılı sayfalarını hatırlatır da onun için mi ferahfezâdır?

***

Bu cimcime çağda böyle kekelememiz dilimizin bir kenarının yanık olmasındandır. Dilimizi yakmışlardır. O acıyla bir gam kasavet, inşallah öyle değildir, metinlerimize sinmiştir. Oysa camilerin kuş yuvalarındaki neşe bize bilgelerden mest eden mektuplar taşır. Neyzen Tevfik ile oturup bir mesnevi dinlemenin zevki çoktan meyhane masalarının kavga gürültüsüne rehin gitmiştir. Ya da instagram vaizlerinin çatık kaşlarından motamot uçuşan kargalar şehre kara bir gölge gibi yayılınca otobanlar karışır, trafik kazalarının müsebbibi onlardır...
Ortada gerçekten bir edebiyat var mıdır ki, etnisitesi tartışılır, diye sormak sakıncalıdır. Çünkü avara kasnak tipler memuriyet masalarından tozlu omuzlarını silkeler, sizi 'bugün git yarın gel'lere iliştirir. Zaten bilmelisiniz ki bazı masalardaki meşin altlıklar kan damarları kurumuş bir kortekse örnektir.
Bedmest olanlarla çakır keyif olanlar arasındaki fark dibi tutmuş kuru fasulye gibidir. Ne yaparsanız yapın bir zift tadı damağınızı kanatır. Harç karmasını bilmek onun için önemlidir. Amelelerle, inşaat işçisi diyorlar, birlikte bir an olsun çalışmak suratlara bir düşünür edası verir. Onların karpuz ve peynirle yaptıkları kombin ne gurmelere panik atak geçirtmiştir. Soğanın cücüğü ise başka bir mitolojik efsanedir...

***

Sobasına odun kıran insanın baltasındaki kuvvet beynine açılımlar sağlar, sabah ezanı ondandır bir fecir âlemidir. Ya da diğer ortamlar anlasın diye söyleyecek olursak küllerimizi silkeleyen kızıl bir kuğudur. Her sabah o vakit bize adrenalin getirir. Bilmeli ki ocağın küllerini ayıklamadan yakılan ateş güncel pop kadar can sıkıcı bir iniltidir.
Ne ki külleri savururken itina etmelidir. Filhakika ifratta zulüm vardır.
Sâfi naz bir kedidir hayat; ölçüyü şaşıranı dımdızlak ortada bırakır...