Eve dönmek istemiyorsun. Keşke hep tatil olsa. Gerçi tatili biraz uzun tutsan onu da istemeyeceksin. Bunu sen de biliyorsun.
İstanbul'u sevmiyorsun. Trafiğinde bunalıyorsun, iş hayatı tıkadı, emdi, yedi seni. Her gün karşılaştığın, rastladığın, konuştuğun çoğu kişiden hoşlanmıyorsun.
Bu şehrin de tadı kalmadı zaten.
Sistemin bozukluğundan, paranın el değiştirmesinden, adaletsizlikten, taksi şoförlerinden, yemeklerden, pahalılıktan, kişilerin aptallığından falan şikâyet ediyorsun.
Leziz bir yemek yesen, kalorileri dert ediyorsun. Diyet yapsan mutsuz oluyorsun.
Ay sonunu ucu ucuna getirsen isyan ediyorsun, sana rahat rahat yetecek paran olsa daha fazlasını istediğin için karalar bağlıyorsun.
İlişkin olsa başkalarını kaçırdığını düşünüyorsun. Olmasa, yalnızlıktan usanıyorsun.
Havaalanında eve dönmek için uçağa binerken, aslında hiç orada olmak istemediğini fark ediyorsun. Ve fakat dönüyorsun.
İstemediğin ne varsa dönüp dolaşıp teslim oluyorsun.
Ve en iyi bildiğin şeyi yapmaya devam ediyorsun. Ne mi o? Tabii ki şikâyet etmek ve kılını kıpırdatmamak.
Ben de sana diyorum ki kardeş; ya sus ya da dümene geç. Bu hayat böyleyse sebebi sensin.