Sadece bir örnek vermek istiyorum. Bir süredir eski AB Bakanı Egemen Bağış'ı izliyorum. Paralel çetenin yalanlarıyla kurulan çirkin tezgaha rağmen, korkup geri çekilmediği gibi ülkesine kurulan tuzaklara karşı da inanılmaz bir mücadele yürütüyor. Hem de uluslararası arenada...
Son bir ayda, Türkiye'nin Suriye ve bölgeye ilişkin politikalarını, insani duruşunu anlatmak için dünyanın önde gelen, Washington Post, New York Times, Financial Times, Telegraph, Huffington Post ve Yunan Efimerida Sintakon gibi önemli medya mecralarında yazılar yazdı, Türkiye'yi ve insani tezlerini savundu. Demeçleri, BBC gibi önemli TV'lerde yer aldı.
Bir anlamda tek başına kamu diplomasisi yürüttü. Devletin bir kurumunun yapması gerekenleri eski bir bakan olarak yerine getirdi.
Halen de getiriyor.
Bunlar arasında belki de en ilginci Haffington Post köşe yazarı Stanley Weiss'a verdiği cevaptı:
"Kaygılanmadan edemiyorum. Sayın Weiss'ı okurken aklıma 'Sırça köşkte oturan, komşusuna taş atmamalı' atasözü geliyor. Kendisi Türkiye'ye yönelik pek çok suçlamada bulunuyor ve Türkiye'nin DEAŞ'ı desteklediğini, terör örgütüyle çalıştığını iddia eden kaynaklardan alıntılar yapıyor. Peki ama kanıt nerede? Weiss'ın yaptığı aslında politik korku tellallığının ta kendisi. Bu tür asılsız eleştiriler, Türkiye'nin, sınırlarını ihlal eden teröristlerin önünü açmaktan başka bir işe yaramaz."
Eski Bakan Bağış, aynı yazısında siyasi bir aktivist gibi yazarı daha demokrat olmaya çağırıyor:
"Sayın Weiss, Suriyelilere yardım edilmesini desteklemiyor da, bunun yerine zaten asırlardır birlikte yaşayan bu insanları farklı gruplara ayırarak daha fazla karışıklığa sebebiyet verecek önerilerde bulunuyor? Rusya'nın da desteğiyle sivillere silahlı saldırıda bulunan ve halkına zulmeden Esad problemini çözmek yerine, söz konusu karışıklığa sebebiyet vermek daha mı iyi?