Bırakın ötekine, "babana dahi güvenme" düsturuyla eğitildiğimiz toplumda, kadın girişimcinin önündeki başlıca engel; bizzat kadınlarımız... Dün Yılmaz Esmer; KAGİDER'de "Türkiye Değerler Atlası 2012" araştırmasının kadına dair bulgularını paylaşırken bu sonuca varıyordu.
KAGİDER, kadın girişimciliğini artırmak ve kadınların istihdama daha fazla katılımını desteklemek için çalışan sivil toplum örgütümüz... Prof. Dr. Esmer'in sunumundan birkaç satırbaşı verelim önce: Ülkede işsiz varsa önceliğin erkeğe verilmesini savunan kadınların oranı % 60. E
ğitimde kız çocukların oranını 10 puan arttırınca, milli gelir 3 puan yükseliyor. Kadınların % 71'i evin reisinin erkek olması gerektiğini savunuyor ve üçte biri; dayağı bazen hak ettiği görüşünde. Hak edilen dayak, sadakatsizlikten değil üstelik. Misal yemeği geç koymak veya kayınpedere saygısızlık, yetiyor. Son örnek; kadınlar ne kadar eğitilmişse o kadar eşitlik talebinde... Ancak işin tuhaflığı, kadın girişimcisine, bizzat kadının bakışında yatıyor. Erkekler diyelim ki kadına güven duymuyor. Peki ya kadın duyuyor mu? Dr. Esmer'e göre araştırma "hayır" diyor zira bir kadın karşısında "girişimci kadını" görünce, büyük çoğunluğu; "acaba bu işi becerebilecek mi?" kaygısı taşıyor. S
on 1 yıldır konuşmalarımda insanlara anlattığım bir husus, Dr. Esmer'in bulgularıyla örtüşüyor. O da inovasyona karşı oluşturduğumuz kültürel direnç, farklı olana karşı duyulan "güvensizlik." Araştırma her 100 kişiden ancak 10'umuzun; "ötekine güvendiğini" ortaya koyuyor. Oysa inovasyon tam da eski köye yeni adet, icat çıkarmak ve bize benzemeyene duyulan merak sonucu gelişebiliyor. Kadına güvenin önündeki engellerin başında bizzat kadın geliyorsa, bırakın girişimci kadınları geliştirmeyi, inovasyon yapacak çocuklarımızı kim doğuracak? Meraktayım...