Türkiye'de 5 milyon civarında dolanıp duran gazete tirajı var. 30 yıl önceki nüfus ve okur yazarlık oranına bakıp bu tirajı yetersiz bulma ezberi de herkesin dilindedir.
Ancak bilişimin geldiği noktada bugün 30 milyondan fazla facebook insanı, değil yerel veya ulusal, küresel çapta "yayıncı" olmuş durumda. Hele buna 4.5 milyon twitter'in ajans gibi çalışan üyelerini ve 23 milyon msn eklediğinizde, sosyal medyanın nicelik olarak geldiği yeri daha iyi anlarsınız.
Fakat yazılı ve görsel medyanın oturmuş kuralları, yasaları, gelenekler ve uzmanlıkları, sosyal medyada bulunmuyor. Dilin kemiği yok, özgürlüğün "diğerinin özgürlüğünü ihlal noktasında" bir sınırı da yok.
Van Depremi sırasında son derece iyi bir sınav veren sosyal medya bugün, önüne geleni tsunami gibi sürükleyen bir yapıda ilerliyor. Çoğu kez, geleneksel medyayı birebir burada üreterek... Bir farkla... Bu mecrada kendini var etmek isteyen, misal 40 bireysel korkak, gündem etrafında "kolektif cesaret" gösterip, "linç" oluşturabiliyor.
İster Genelkurmay Başkanı'nın tutuklanması üzerine laf edin, ister Merkez Bankası Başkanı olarak kur hakkında konuşun. Veya buranın linç ekiplerinin hoşuna gitmeyen bir laf edin... İletişim adabını bilenleri özenle bir yana bırakırsak, genelde linç kültürü üzerinden yürüyen davranışlar sergileniyor.
Bildiğim şudur: 2 monolog toplamı, 1 diyalog etmiyor ve sosyal medyanın yüzer gezer tahrip kalıpları, onlara cevap verdiğinizde sizi dinlemiyor, sıra kendilerine geldiğinde ne söyleyeceklerine odaklanıyor.
Görünen, bu vahşi arenada can yakılıp kalp kırılarak iletişim adabının öğrenileceğidir.