Stefan Zweig, insanlık tarihinde yıldızın parladığı anlar diye tanımladığı 12 büyük dönüşümün ilk sırasına, Bizans'ın fethini koyar. Kitap, okyanusun keşfinden, insanlığın ufkunu açan yazar ve sanatçılara uzanan bir akış izler.
Yıllarca kabına sıkıştırılmış Türkiye, son çeyrek yüzyılda gösterdiği performans ile, bundan 20 yıl önce "parlayan yıldız" olarak tanımlanıyordu.
Kayıp Yıllar dediğimiz 1990'larda bu parlaklığı, "yağmaya, kurnazlığa, teröre, siyasi çekişmeye" harcadık.
Küresel kriz sonrası yeniden şekillenen dünya düzeni, Türkiye'yi beşeri sermayesi, coğrafyası ve ekonomideki dinamizmi ile yeniden parlatan sürece getiriyor.
Tehlike, bu parlaklığın "sürdürülebilir" olması için eski hatalarımızın nüksedip etmeyeceğidir.
Fiyakalı lafları boş verelim. Sürdürülebilir büyümekten, "kâr hırsımızı" kastedenlerin dahi, çevreye, topluma ve çalışanlarına pay vermeyi düşünebilmesi gerekiyor.
Makine fuarlarını gezerken ilk sorusu "bu alet kaç işçinin yerini tutar?" olan patronaj ile bir yere varamayacağımızı bilelim.
Öncelikle; "yaşam tarzı üretime değil başkasının ürettiğini yağmaya" dayanan kafaların, kendilerine iktidar alanı açabilmek adına "ekonomik kriz bitmedi, ihracat hâlâ kötü, büyüme defolu vs." goygoyculuğu terk etmesi gerekiyor.
İkincisi; "kimse ödemiyor ben de ödemeyeyim" diyen ahlaksızlarımızdan sıyrılmalıyız.
Üçüncüsü; daha kolay kazanç yerine daha nitelikli mal ve hizmet üretimi arayışını cesaretlendirmeliyiz.
Dördüncüsü; kurnazlık yerine artık "ekonomik akıl"a alkış tutulmalı.
Beşincisi; küreselleşmenin ülkeye taşıdığı ekonomik hastalıklara karşı bağışıklığımızı artırmalı.
Sonuncusu da; "toplumsal aşağılık kompleksi"nden sıyrılıp büyümeyi, gelişmeyi, lider ülke olabilmeyi içimize sindirmemiz şart. Ancak bu sayede "Parlayan Yıldız; Türkiye" algısı yeniden oluşabilir.
Fakat bunun öncelikle bizim "zihnimizde" parlaması gerekiyor.