Uluslararası ilişkilerde ülke çıkarlarını ön plana almak yerine, "ilkeler" ve "vicdan" diye konuşursanız, bazı çelişkileri izah etmekte zorlanırsınız.
Misâl: Bahreyn'de Şiilerin başını çektiği isyan, Suudi Krallığı öncülüğündeki Körfez kuvvetleri tarafından ezilirken, Türkiye'nin pozisyon almaması daha bir göze batar. Oysa, "O tarihte Suudi Arabistan ve ABD paralelinde kalarak, ülke menfaatlerini korudum. Bu yüzden çifte standarda göz yumdum" demek mantığa uygun düşen bir izahat olabilir. "Mısır'a çifte standart uygulanıyor." Tamam da, Bahreyn'e uygulanmadı mı?
Bir başka misâl: İlkeler bazında darbeye karşıyız; insan haklarından yanayız. Alâ... Peki, Sudan Devlet Başkanı Ömer El Beşir'i Türkiye'de ağırladık mı? Oysa Ömer El Beşir, Uluslararası Ceza Mahkemesi tarafından Darfur'da insanlığa karşı suç işlemekten mahkûm olmuş ve hakkında tutuklama kararı çıkmıştı. Darfur eyaletindeki isyanı bastırmak için, hükümet yanlısı Arap kabilelerinden seçilen kuvvetlerin köyleri yaktıkları, kadınlara tecavüz ettikleri; en az 200 bin kişinin öldüğü; 2.5 milyon kişi ise yerlerinden olduğu ileri sürülüyor. Üstelik Ömer El Beşir, 1989 yılında demokratik yollarla seçilen Devlet Başkanı Sadık El Mehdi'yi deviren askeri darbe içinde de yer almıştı. Ardından tüm siyasi partileri kapatılmış, basın sansürlenmiş ve parlamento feshedilmişti.
Şunu demek istiyorum: Ülkelerin iç işleri bizi ilgilendirmez. Kendi memleketimizin menfaatini ön planda tutmalıyız. İşimize gelirse El Beşir'le de ilişkileri sürdürebiliriz. Ama, "Mısır'da darbe oldu; yeni yöneticileri tanımıyoruz; Mursi'den yanayız" demek, bunu bir vicdani duruş olarak takdim etmek, sonra da, darbeci ve soykırımcı olarak bilinen Ömer El Beşir'le samimiyeti ilerletmek olmaz. Ya da "Halkın yanındayız, onların özgürlük mücadelesinin tarafıyız" derken, Bahreyn'deki iktidar karşıtı özgürlük hareketlerinin bastırılmasını sessizce seyretmek derin bir çelişki doğurur. Uluslararası camiada, -acı bir gerçek ama- vicdanlar değil, cüzdanlar ve menfaatler ön plandadır.