Nisan'ın son haftasında, Antalya'nın Kumluca Belediyesi'ne davetliydim. Belediye Başkanı Hüsamettin Çetinkaya'nın göreve geldiği 1999'dan beri, her yıl düzenlenen Sera ve Tarım Festivali'nin ilk gününde "Demokrasi" konulu bir konferans verdim. Kumluca'da portakal çiçekleri açmıştı. Bu güzel kokunun nereden geldiğini sorunca, Çetinkaya, "Baharda Kumluca hep böyle kokar. Biz, parfümlerini sürdü deriz" açıklamasını yaptı.
Birlikte seraları gezdik. Üreticiyle sohbet ettik. Eskiden, seradaki domateslerin döllenmesi için bir asit kullanılıyormuş. Bu da "hormon" iddialarının yaygınlaşmasına yol açmış. Artık, bal arısından biraz daha büyükçe olan Bambus arısı vasıtasıyla döllenme gerçekleşiyor. Hal girişinde, dünyanın dört bir yanına ihraç edilen sera ürünleri sıkı bir denetimden geçiyor. Hormon yok; gönül rahatlığıyla yiyebilirsiniz.
Festivale kalamadığıma çok üzüldüm. Siyasi parti ayırımı olmadan, herkesin katılıp kaynaştığı, binlerce kişinin yörük kıyafetleriyle ve develerle sokaklarda develerle yürüdüğü, domates içinde güreş tutulduğu, önemli sanatçıların katıldığı başarılı bir organizasyon. En çok domates içinde güreş tutanları göremediğime hayıflandım. Bu güreşin bir anlamı var: Kadın-erkek Kumluca ahalisinin bütün hayatı seralarda domateslerle boğuşarak geçiyor. Başkan Hüsamettin Çetinkaya, sponsor bularak, pazar yeri kurup esnaftan para toplayarak, belediye bütçesinden hiçbir harcama yapmadan festivali finanse ediyor.
Kumluca'nın tarihi bir kalesi yok. Ama, Çetinkaya'nın girişimiyle bir Kalekule inşa edilmiş. Tepeye tırmandığınızda, bütün ilçe ayaklarınızın altında. Kent Müzesi de bu kulenin içinde.



Yatılı İlköğretim Bölge Okulu'nda öğrencilerle birlikte oldum. Hepsi köylerden gelmiş, pırıl pırıl çocuklar. Aralarından en başarılı olanlar, önemli mevkilere de mutlaka gelecekler diye düşündüm. Türkiye, eğitimle sınıf atlamanın mümkün olduğu imtiyazsız bir toplum.



Kumluca Belediye Başkanı Hüsamettin Çetinkaya, Nazlı Ilıcak'la seraları gezerken.