Hani Türkiye'de her 10 yılda bir darbe olurdu... 10, haydi bilemediniz 12 yıl. Mesafe gitgide açılıyor mu? Yoksa darbeler tarihe mi karıştı?
28 Şubat 1997'nin üzerinden 12 yıl geçti. Ergenekon davası açıldığından beri, demokrasinin daha büyük bir güvenceye kavuştuğunu düşünüyorum. AK Parti kurulup da, önce iktidar namzeti, sonra iktidar olduğunda zemin bir hayli kaygandı: "Genç subaylar rahatsızdı", "Cumhuriyetimiz tehlikedeydi" ve bunu "fark etmemiz" isteniyordu. İşte o dönem, Org. Hilmi Özkök'ün Genelkurmay Başkanlığı koltuğunda oturması, Türkiye açısından büyük bir şanstı. Ayışığı, Sarıkız vs gibi hazırlıklar, "emir komuta zincirinin" en tepesine çarptı; meşruiyet galip geldi.
2007'de, bir başka deneme ile karşılaştık. AK Parti iktidarına katlanıyorduk ama bu parti, şimdi, bir de, "devleti... Çankaya'yı mı ele geçirecekti?"
12 Nisan 2007'de, Genelkurmay Başkanı Yaşar Büyükanıt, Türk Silâhlı Kuvvetleri'nin "sözde değil özde laik cumhurbaşkanı" talebini dile getirdi. 27 Nisan muhtırasıyla da "Ne mutlu Türk'üm diyene" sözüne katlanamayan bir cumhurbaşkanı istemediklerini açıkladı askerler. Abdullah Gül'ün, Güneydoğu'da, dağa taşa bu yazının yazılmasını eleştiren sözlerine böylece dikkat çekiliyordu.
Darbe bir türlü maya tutmadı. Ne Danıştay saldırısı, ne YÖK Başkanı Erdoğan Teziç'in bulunduğu binaya tuhaf baskın, ne Anayasa Mahkemesi'nin 367 kararı, ne de cumhuriyet mitingleri "Çankaya'nın ele geçirilmesini" (!) engelleyemedi. 22 Temmuz 2007 seçimleri Abdullah Gül'ü cumhurbaşkanlığına taşıdı. Ayrıca, her seçimde, Çankaya krizinin çıkması, seçimi halkın yapması sonucunu doğurdu. "Darbe" derken, aksine demokrasi bu sayede derinlik kazandı.
İlk defa, kısmen de olsa, darbe teşebbüsünde bulunanlardan hesap soruluyor Türkiye'de. Kasetler, darbecilerle işbirliği yapan sivilleri de ele veriyor. Bu yüzden, "Haydi daha ne duruyorsunuz, cumhuriyeti koruyup kollasanıza, bizi kurtarsanıza" diyen siviller de pek ortalarda görünmüyor.
Galiba, "darbe mevsimi" kapandı. Ne dersiniz?
