Engelli bireylerin hayata kaynaştırılmasında ilk adım tabii ki, bireyin aileye kabulü ve tüm özellikleri ile koşulsuz onaylanması ile başlar. Engellik doğuştan olabilir. Ayrıca, sağlık sorunları ve talihsiz kazalarla hayat boyunca da olabilecek bir ihtimal. Gelişim dönemi sonrası oluşmuş engellilik ile baş edebilmekte bu süreci yaşayan kişinin, sosyokültürel ve sosyoekonomik hakları, psikolojik altyapısı, hayata tutunum tarzı ve aile ilişkileri de önemli dinamikler. Özellikle meslek sahibi ve belli bir sosyal çevresi ve ekonomik gücü olan yetişkinler yepyeni hayatlarına tekrar adapte olabilmekte. Bu kişilerin spor ve sanat etkinlikleri ve yaşam başarıları birçok engelliliği olmayan birey için de örnek olmakta. Bu hassas konuyu bir engelli çocuk annesi olan, Theratogs Türkiye Distribütörü Psikolojik Danışman ve Yazar Nesrin Dosdoğru ile konuştum.
Devlet, özel sektör, sosyal medya, sosyal kurum ve kuruluşlar bu çok özel ve anlamlı hayatın becerilerini destekliyor. Doğuştan veya çok erken yaşlarda yaşanan engellilikte, ailelerin desteklenmesi gerekiyor. Aile, çocuğun gelişimini ay ay takip etmeli. Kendi yaşam bilgilerine göre vaktinde gelmeyen, zihinsel, bedensel, dil ve motor becerileri ile ilgili hızla bir uzmana başvurması çok önemli. Ailenin yaşayacağı inkâr ve kabullenme süresi çocuk için tekrar kazanılması mümkün olmayan, kritik zamanı kaybetmek olabiliyor maalesef. Erken gelişim dönemindeki düzenli ve sağlıklı müdahaleler önemli.

Ben ve engelli dostum
MEB denetimindeki yarı resmi kuruluşlar Rehabilitasyon ve Özel Eğitim ile Özel Destek Eğitimleri eğitim ve hizmetler veriyor. Bu kurumların ücretini devlet karşılıyor. Ayrıca, çok sayıda bilimsel temel eğitimini bitirmiş alan insanı, bireyin topluma kazandırılmasına destek oluyor. Evde olduğunu ama sokaklara çıkamadığını bildiğimiz kişilerle iletişim kurmalıyız. Sohbet etmek, gülmek, eğlenmek ve o kişiyi gördüğümüze memnun olduğumuzu ve tekrar görmek istediğimizi söylemek. Birlikte alışverişe, sinemaya, çarşıya gitmek. Sosyal medya arkadaşlıkları, bu özel kişileri önce aileleri ile sonra da güvenilir sosyal ilişkilerle evden çıkaracak.
Hadi bu hafta hayatımızda bir milat olsun. Kendimize özel birer arkadaş bulalım. Benim kaç özel arkadaşım var? Böyle bir çocuğu olan kaç ebeveyn arkadaşım var? İhtiyaç duyduklarında onların yanında olduğumu hissettirebiliyor muyum? Çocuğumun sınıfındaki veya okulundaki engelli yavrumuzla kaç kere selamlaştım? Bu aileler bu kadar çok iken bugüne kadar neden herhangi biri ilişkilerime girmedi? Engelliler arkadaş olabilir... Unutmayın özürlü değil, engelli.