Deniz Seki'yi düşünmeden edemiyorum sevgili okur. İçim sızlıyor, savcılığa gidiş fotoğraflarını görünce yüreğim parçalanıyor. Her koyun kendi bacağından mı asılır? Peki... Ne ekersen onu mu biçersin? Ona da peki. Ama gönül sevinemiyor insanların üzüntüleriyle. O kadar pişman, o kadar yalnız, o kadar kırılmış ki Deniz'in o fotoğraflardaki hali. Gözümün önünden gitmiyor. Sanki o çok fazla bir bedel ödüyor. Onun gibi güçlü bir kadın nasıl bu hale geldi, nerelerden geçti, nerede tıkandı, nasıl bu kadar umutsuz hissedebildi? Hep bunları düşünüyorum... Diyelim bendeniz, maşallah kendimi güçlü zannediyorum ya. Öyle ya da böyle bana göre büyük darbelerden yırtmayı, ayağa kalkmayı başardım ya. Fakat güzel okur, başaramayacağımı sandığım, inancımı yitirdiğim, hayata küsüp gitmek ve hiç gelmemek istediğim öyle anlarım oldu ki. "Yok!" dedim, "Artık gücüm mücüm yok benim. Buraya kadar."

SEN GÜÇLÜ KADINSIN
Şanslıydım. Hep bir ışığım oldu o anlarda... Ya bir dost telefonumu çaldırdı ya bir şarkı kulağıma fısıldadı ya da aniden biri çıkıp tuttu ellerimi. Deniz bunları bulamadı besbelli. Yaşamak hangimiz için bebek işi ki. Deniz tıkandı, denizi bulandırdı... Şimdi ona dua etme zamanı. Hadi Deniz, bu satırları okuyabiliyorsan, hadi n'olursun. Sen çok güçlü, çok güzel bir kadınsın. Sen o şarkıları yazan kadınsın. Sen bir anda her şeyi sıfırlarsın. Bu sınavdan yıldızlı pekiyi ile çıkarsın. Biliyorum hem de nasıl pişmansın, kendinle hesaplaşırsın. Seni seviyorum Deniz. Gözlerinin yeniden ışıldadığı günleri görmek istiyorum.