Herkes kendi perspektifinden yaptığı işe göre dünyayı kurtardığını sanıyor. "Çok yoğunum, stresliyim, proje üzerine çalışıyorum, ahhh çok seyahat ediyorum" serzenişleri duyuyoruz çok sık. Peki bunların ne kadarı gerçek, ne kadarı abartı? Günümüzde birçok kişi meşgul görünme sanatını çok iyi icra ediyor, aslında çünkü yoğun insanlara baktığımızda bu şekilde asla yakınmadıklarını görüyoruz zaten, her an çalışmaktan hep yoğunlardır ve dünyayı kurtardıklarına dair asla vurgu yapmazlar. Gerçek çalışanlar mütevazıdır ama meşgul görünme sanatçıları çok iyi şov kurgularlar ve en iyi şekilde oynarlar. Bence onların bu sanatı yeni bir meslek olarak literatüre geçse çok başarılı olabilirler. Gerçekten üretken olma ile öyle görünme arasında ilginç bir fark var.



Göstermelik iş kavramının kahramanları için yeni bir rapor yayınlandı. Bir uygulama tarafından hazırlanan bir rapor bu ilginç alana derinlemesine dalıyor ve ülkeler arasında bazı ilginç modeller ortaya koyuyor.
Bulgular, 'meşgul görünme' sanatının, özellikle Hindistan, Japonya ve Singapur gibi bazı Asya ülkelerinde yaygın olduğunu öne sürüyor. Ancak bu rakamlar gerçekte ne anlama geliyor ve asıl verimlilik ölçütleriyle nasıl karşılaştırılıyorlar? Yani görünüş aldatıcı olabilir. Verilere göre, Hint çalışanların zamanlarının yüzde 43'ünü göstermelik işle meşgul olarak geçirdikleri iddia ediliyor. Ardından Japonya ve Singapur geliyor, sırasıyla yüzde 37 ve yüzde 36 oranlarıyla. İlk bakışta bu, özellikle ABD ve Almanya'daki çalışanların sadece yüzde 28'inin ve yüzde 29'unun meşguliyetle geçirdiği zamanla karşılaştırıldığında endişe verici görünebilir. Asya'da Güney Kore'de çalışanların ise sadece yüzde 28'i göstermelik işle uğraşıyor. Ben bu çalışmanın Türkiye'de özellikle yapılmasını talep ediyorum, neden derseniz, bence bu konuda birinciliğe oynayabiliriz.

SANAL GRUPLARDAN ÇIKMA ADABI
21. Yüzyılın dijital dünya gerçeklerinden biri de mesajlaştığımız gruplar. Ayrılsan ayrılamıyorsun, cevap vermek istesen hepsine yetişemiyorsun, fark ettirmeden gereksiz bir gerginlik de veriyor. Amerika'da yapılan bir ankette katılımcıların yüzde 20'sinin her grup mesajına yanıt verme ihtiyacı hissettiğini, yüzde 42'sinin ise grup sohbetlerini 'yarı zamanlı bir iş gibi gördüğünü' ortaya koymuş. Yarı zamanlı iş gibi görenlerin yüzde oranı Türkiye'de eminim çok yüksektir. 'Acaba hiçbir şey demeden çıksam ne derler?' diye düşünen çok kişi var bizde. Peki nasıl gruptan ayrılmalıyız? Ben bir dönem uygulamayı silerek çözdüğümü düşünmüştüm ancak geçici bir umutmuş, yine döndüm dolaştım bir sürü gereksiz sohbetin döndüğü gruplara maruz kaldım.



Sosyal medyanın hayatımıza girmesiyle mücadele etmeye başladığımız sorunlar ne kadar tuhaflaştı farkında mısınız? Derde bak bu gruplar yüzünden strese giriyoruz, bilinçaltımız gereksiz dedikodu ve bilgilerle doluyor. Bu arada birçok kişi de gruplarında dönen geyiklerden geri kalmak istemiyor ama kimse gereksiz bilgilerle dolan bilinçaltı zehirlenmesinin farkında değil. Aile gruplarını tenzih ederim sanırım, en eğlenilen ve bilgi paylaşımı olan gruplar olabilir. Bahsettiğim geyik gruplarından nasıl kurtulacağız birlikte kafa yoralım...

'HIZLICA GEÇİP OKUMUYORUM'
Gruptan ayrılmanın da bir adabı olmalı. Grup üyelerine tek tek mesaj atarak haber vermek bir yol. Okuyup cevap verilmeyince sorulacak hesaplara karşı da hazırlıklı olmak gerek, 'Hızlıca geçiyorum hiçbirini okumuyorum' demek gibi. Unutmayın, grup sohbetleri hep eğlenceli olmuyor, sürekli kötü haber paylaşan felaket tellalları da oluyor. O gruplardakilere "Enerjimi düşürüyorsun sürekli" demek yerine "Telefon numarası değiştirince yeni numaraya geçişte tüm gruplar siliniyormuş, kusura bakma" diyebilirsiniz. Modern hayatın getirdiği sayısız stres kaynağının yanında başka krizlere hiç gerek yok.