Bedenimin öyküsü acıklıdır. ...Çoğu zaman beynimde bir ip gerili olduğunu düşündüm. Akılla delilik arasındaki bir sınır çizgisi gibi. O ipin kopacağını ve delireceğimi sanıyordum. Bu duygunun altında yatan şey, uğradığım tecavüzdür. Sevgilisine deliler gibi aşık, evlilik düşleri kurarken yeryüzündeki hiçbir nikah davetiyesini düğününe yakıştıramayacak kadar coşkulu birinin kızlığını tekme tokat bir tecavüzle kaybedişidir. Çok iyi bildiğim bir şey var ki, o gün içime başka biri girdi ve bir daha da gitmedi. Ezik, sinik, şahsiyetsiz, olur olmaz her şeye ağlayan, yaralı ve melankolik biri. Eski Zerrin o gün orada, o yaşta öldü...

***
Zerrin Özer'in 'Bir Sarışın Küçük Kız' adlı kitabını okurken cesaretine hayran kalmıştım. Yukarıdaki satırlar da, o kitapta geçen satırlardı. Belki de bütün o travmalardan kurtulmak için bunlarla yüzleşmek gerekiyordu. Zerrin, meslektaşımız Bilal Özcan'ın programında bir adım daha ileri gitmiş ve hayatının travmasını yaşatan bu kişinin adının ve soyadının baş harfinin Ü.G. olduğunu doğrulamış. Zerrin o kişinin adını açık açık söyleyemiyor. Gazeteciler de o kişiyi biliyor ama ismini yazamıyor. Ama Zerrin konuşup hafifledikçe o kişi ağırlaşıyor... Zerrin yeniden doğarken, o yavaş yavaş ölüyor...