Derbi üzerine çok yazılıp çizildi. Birkaç kelam da ben etmek istiyorum.
Bileziklerim arasında spor yazarlığı da olduğu için hariçten gazel atmış olmam herhalde.
Fenerbahçeliler düğün bayram ediyor "Galatasaray bizi 20 yıldır sahamızda yenemiyor" diye. Evet, sarı-kırmızılıların 10 kişi kalmış, bu sezon düşme potasından uzaklaşmaya çalışan rakiplerini yenememeleri bir başarısızlık sayılabilir. Ama gerçek Fenerbahçeli, hiçbir zaman Galatasaray ile berabere kaldığına sevinmez.
Fenerbahçe adına Galatasaray karşısında yitirilen her puan kayıptır, başarısızlıktır. Hele ki kendi sahasında... Fenerbahçe, 20 yıldır sahasında Galatasaray'a yenilmemeye öyle sevindi ki, galip gelmeyi unuttu, farkında değil.
Herkes hakem kararlarını tartışıyor ama benim derbi sonrasında aklımda üç görüntü kaldı. Maç başlarken Galatasaray tribünlerinde açılan 'Mekanın cennet olsun Can Bartu' pankartı. Galatasaraylı futbolcuların maç sonu röportajlarında söze önce Can Bartu'nun ailesine ve Fenerbahçe camiasına baş sağlığı dileyerek başlamaları. Son olarak da Fenerbahçeli Skiertel hava topuna çıktıktan sonra yerde hareketsiz kalınca, yardımına Fenerbahçe'nin sağlık personelinden önce Galatasaray doktorlarının koşması... Ne yazık ki kimse bu güzellikleri konuşmuyor.
Madem topa girdim, bir de teknik analiz yapayım:
Fenerbahçe'nin sağ beki Hasan Ali Kaldırım kırmızı kartla oyun dışında kaldı. Teknik Direktör Ersun Yanal o anda, forvetten birini çıkarıp sağ beke İsmail Köybaşı'nı alacağı yerde, o mevkiin acemisi Moses'ı sağ beke kaydırıp denedi. Bu 'deneme' sırasında da Moses rakibini kaçırıp kafaya çıkamayınca, Onyekuru, Galatasaray'ın tek golünü attı. Bu doğru değişikliği yapmak, Yanal'ın ancak 80'inci dakikada aklına geldi.
Bütün bunları niye mi yazdım? Memlekette bir futbol maçının ardından futbol dışında her şey konuşuldu ama asıl söylenmesi gerekenler ihmal edildi de onun için... Hani belki bir faydam dokunur diyerekten...