Bergama'nın çok yakında UNESCO'nun dünya kültür mirası kentleri arasına katılacağını bir film sayesinde öğrendim. Vay Başıma Gelenler filminin galasından dönerken "İyi ki bu cennet vatanda dünyaya gelmişim" diye Allah'ıma bir kez daha şükrettim.
2500 yıldır kesintisiz olarak üzerinde medeniyetlerin inşa edildiği Bergama, Haziran ayında Katar'da yapılacak oylama sonunda büyük ihtimalle UNESCO'nun korumasına alınacak.
Komedi-macera türü film de, bu kritik karar öncesi yörenin tanıtımına hizmet etmek için çekilmiş.
Hüsnü Şenlendirici, doğup büyüdüğü yöreye vefasını göstermek için tüm benliğiyle projenin içinde yer almış. Hüsnü'nün oyunculuğu, 'iyi niyet' sınırları içinde kalmasına rağmen, Metin Keçeci'nin 'organik komedyenliğine' bir kez daha şapka çıkardım. Bu adam işlendikçe parlayacak bir cevher gibi ortada öylece duruyor. Ama bir Sinan Bengier vardı ki, gerçek bir oyuncunun tek başına bir filmi nasıl sırtlayıp götüreceğini ispatlıyor, perdede nasıl 'lokomotif' olunacağına dair genç oyuncu adaylarına adeta bedavadan ders veriyordu.
Film amatördü ama sinemada öncelikle 'amatör heyecanlara' yer açılmasını arzulayan benim için bu haliyle iki kat cazibeliydi.
İzlerken pek çok sahnede kahkaha attım ama sonuna eklenen 'çekim hatıraları' filmin kendisinden bile komikti. Düşünün bir kere; film boyunca kullanılan eski otomobil final sahnesinde arızalanıyor. Oysa otomobil yokuş aşağı süzülürken, kameranın dağdan pan yapması gerekiyor. Bütün set ekibi arabayı itip hızlandırdıktan sonra kameranın kadrajından çıkmak için kendilerini bir anda çalıların arasına atıyorlar. Bundan daha komik senaryo yazılabilir mi?