İki televizyon bülteni, üç sütuna birkaç cümlelik haber ile olayı geçiştirdik.
Peki, durumun 'vahametini' ne zaman anlayacağız?
Çok daha büyük bir felaketle karşılaştığımız gün...
Büyükada-Bostancı seferini yaparken motorları tutuşan ve Allah'ın lütfu ile can kaybına yol açmadan sahile ulaştırılan tekneden söz ediyorum.
Görünen o ki, şehrin iki yakası ile Adalar'a sefer yapan motorların yolcuları tamamen Allah'a emanet...
Öncelikle şunu söyleyeyim: Teknenin dumana boğulduğu andan itibaren çevresinde bir söndüren gemisi ya da Sahil Güvenlik botu göremedim. Yolcu motoruna ilk bordalayan ise aynı şirketin bir başka teknesi oldu.
Sadece teknedeki yangın söndükten sonra kıyıya çekilirken bir Sahil Güvenlik botu onu yedeğine almıştı.
Bu tür olaylarda her dakika çok önemli. Müdahale çok daha çabuk olmalı.
İkincisi, cep telefonları ile çekilen görüntülerde inanılmaz bir ihmal ve beceriksizlik olduğu göze çarpıyor.
Mürettebat, yolculardan daha büyük bir panik yaşıyor. Hele o kaptan köşkünde yaşananlar... Belli ki kaptan ile ekibi böyle bir krizi yönetecek deneyim ve bilgiye sahip değiller. Yolculardan biri, "Yangın söndürme tüpünü kullanmayı bilmeyen kaptan olur mu?" diye isyan ediyordu toprağı öperken...
Teknede taşıma kapasitesinin çok üstünde yolcu bulunması ise facianın boyutlarını üçe-dörde katlayabilirdi.
Denizcilikle, tekneyle haşır neşir biri olarak, denizle şaka olmayacağını iyi bilenlerdenim. İki yarımadadan oluşan İstanbul'da deniz trafiği de en az kara trafiği kadar sıkı denetlenmeli. Bunun için yeni bir facia beklenmemeli. Aksi halde bir kez daha 'sudan sebeplerle' yitirdiğimiz insanlarımızın ardından ağıtlar yakacağız... (Bkz: 1 Mart 1958'de İzmit Körfezi'nde 400 yolcunun hayatına mal olan Üsküdar Vapuru felaketi)
Peki ya kaza atlatan teknenin isminin 'Sabret' olması, size de ilahi bir mesaj gibi gelmiyor mu?