Eğer hayatı sadece dizilerden öğreniyor olsaydık, hepimiz kolayca kötü ruhlu canavarlar haline gelebilirdik.
Dikkat ediyorum da, iyi huylu dizi karakterlerinin başı bir türlü dertten kurtulmuyor. Kötüler ise bir elleri yağda, bir elleri balda, huzur ve refah içinde yaşıyorlar. İyilerin emellerine ulaşmaları için pek çok badire atlatmaları gerekirken, kötüler ise adeta ellerini çırparak en kısa ve zahmetsiz yoldan istediklerini elde edebiliyorlar.
Örnek mi? Buyrun, Öyle Bir Geçer Zaman ki'den yakın... Zavallı ailenin tüm fertleri, Ali Kaptan teröründen nasiplerini alıp yokluk ve sefalet içinde yaşam savaşı verirken, Aylin'in amcasının kızı, şantajla Soner'e dilediğini yaptırabiliyor. Cemile, çocukları için çırpınadursun, Carolin kötülüğünü güce çevirip her istediğini elde edebiliyor.
Ezel'de tüm iyiler, (Bahar, Selma, Mert) toprağın altında. Azad, Bade ve Ezel'in annebabası ise adeta yaşayan ölü. Buna karşın, elini kana bulamış herkes (Ali, Cengiz, Kenan, Eyşan, Temmuz, Tefo) gününü gün ediyor.
Fatmagül'ün Suçu Ne?'de en mutsuz karakter (Fatmagül) aynı zamanda en masum olanı... Adını Feriha Koydum'dan hiç bahsetmiyorum bile...
Dizinin en kötüsü Hande, zevk-i sefada... Feriha'nın ise daha çekecek çok çilesi var. Küçük Sırlar'ın en kötüsü Ayşegül ama en mutlu ve refah içinde olanı da o...
Vallahi dizileri izledikçe, insanın "Yaşasın kötülük" diye bağırası geliyor...