Bugüne dek katıldığım en duygusal ödül töreniydi. Kolay mı? Acıları henüz yıllarla değil, günlerle yüreklerdeki tazeliğini koruyan kayıp değerlerin geride bıraktıklarına "vefa" ödülü verecektik. Kartal Özel Ahmet Şimşek Koleji'nin her yıl düzenlediği "Gönüllerde Ölmeyenler" Vefa Plaketleri Töreni'nde gözyaşları sel oldu. Son bir yıl içinde aramızdan ayrılan, eserleriyle, tavırlarıyla, duruşlarıyla "örnek" oluşturmuş kişilerin ailelerine verilecek, "vefa"nın semt ismi ya da boza markası olmadığını ifade eden ödüllerdi bunlar. Zaman, insanın hafızasını törpülüyor. Ama listeyi topluca gördüğünüzde, bu yıl nice değeri yitirdiğinizi anlayıp, kendinizi daha bir yalnız ve ürkek hissediyorsunuz. Önce Atatürk'ün son askeri Yakup Satar... Diğerleri alfabetik sırayla; Barış Akarsu, Orhan Alev, Semiramis Aydınlık, Gazanfer Bilge, Savaş Dinçel, Değer Eraybar, Ufuk Güldemir, Cem Gürdap, Vitali Hakko, Gündüz Tekin Onay, Abbas Sakarya, Perihan Altındağ Sözeri, Şakir Süter, Merve Terzioğlu... Nasıl kalp burkan bir liste değil mi? Bu "karmaya" gelecek yıl kim bilir kimler seçilecek?.. Bu tür törenlerde plaket sunmak, henüz kabuk bağlamamış yaraların üzerine tentürdiyot basmak gibi... İşte bu nedenledir ki sevgili Barış'ın annesi Hatice Hanım ve babası Selahattin Bey'e, Yalancı Yarim'deki babası Bülent Kayabaş ile beraber vefa ödülünü verirken, her bir kelime boğazımda koca bir kaya parçası oluverdi... Ve anladım ki, asıl ölenler, geride kalan ve "müebbet yaşama" mahkum olanlardı... "Ölenle ölünmez" lafı ise koca bir yalandı. Allah hepsine rahmet, geride bıraktıklarına sabır ihsan eylesin...