Sonunda dünyanın en az kitap okuyan, en fazla televizyon izleyen ülkesi olduk. Peki günde ortalama dört saat boyunca ne izliyoruz? Hakaretin gözyaşının eksik olmadığı gelin-kaynana yarışmasını, ünlülerin birbirlerine "Kadın olaydın da sen de çocuk yapsaydın" dediği çiftlik muharebelerini, kocasının kendisini "bir başka erkekle" aldattığını canlı yayında anlatan kadınları, başına kesekağıdı geçirilmiş genç kızların acılı hikayelerini "dumanı üstünde" servis eden gündüz programlarını, izleyicilerin telefonda sunucuya bir mobilya parçası için yalvardığı yarışmaları... Peki neleri izlemiyoruz? Türkiye'nin ciddi sorunlarının tartışıldığı sohbetleri, araştırmacı gazeteciliğin en özel örneklerinin verildiği haber programlarını, bin bir emekle gerçekleştirilen belgeselleri, önümüzü aydınlatacak kültür-sanat programlarını, içinde silah, kan, entrika olmayan kaliteli dizileri...
AYDINLAR SIRTINI DÖNDÜ
Artık "söyleyecek sözü olan" hiç kimse "ciddi ve kaliteli" bir program yapmaya yanaşmıyor. Ülkenin aydınları televizyona uzak duruyor. Neden? Çünkü yaptıkları programlar ya bir-iki bölüm sonra yayından kaldırılıyor, ya da sahur vaktine sürülüyor. Televizyon izlemede dünya birincisiyiz... Ekmeğini televizyondan çıkaran biri olarak aslında sevinip, ellerimi ovuşturmam lazım değil mi? Ama hayır, yapamıyorum. Bu seviyesiz yayıncılığın karanlığı, ekran başındaki çocukların yüzünü gölgelerken, sevinemem... Reyting canavarının ağzından alev gibi kalitesizlik, seviyesizlik, özensizlik saçılırken sessiz duramam. Bugün isyanım var. Böyle giderse yarın da olacak... İçimde büyüyeni artık derimin altında tutamıyorum. Haykırıyorum, herkese... Televizyon kanalı yöneticileri, yapımcılar, reklam verenler, reyting ölçümcüleri, RTÜK yetkilileri, televizyon yazarları, izleyiciler... Sözüm hepinize... Yarattığımız girdap, eninde sonunda hepimizi yutacak. Görmüyor musunuz?
