1980 öncesiydi, Konya'daydık.
Başbakan Demirel'i izliyorduk.
Akşam, Demirel odasına davet etti.
Saat 22.00-23.00 sularıydı.

***
Demirel'in otel odasındaki telefonu çaldı:
- Efendim.
-..........
- Ben Süleyman Demirel'im kızım.
-.........
- Kızım, burası "Kömürcü'nün Kahvesi" değil... Ben de "kahveci" değilim... Ben Başbakan Süleyman Demirel'im.
-........
- Kocan eve gelmedi mi?.. Kızım sen yanlış yeri aradın... Benim Demirel olduğuma neden inanmıyorsun?
O tarihte otel odalarında "direkt telefon" ne gezer?
Telefonlar "santrale" bağlı.
Ancak Başbakan için "özel uygulama" yapılmış.
Karşıdaki kahvenin (Kömürcü'nün Kahvesi) telefonu, bir geceliğine "Başbakan'ın odasına" çekilmiş.
***
Gece boyunca "kocası eve gitmeye geciken" kadınlar "Kömürcü'nün Kahvesi'ni... Pardon... Demirel'in odasını" aradı durdu.
Süleyman Bey "ben Başbakan'ım" dedikçe de, karşıdaki kadın sinirlenip, bağırıyordu:
- Kahveci... İçki mi içtin?.. Başbakan'ın adını kullanmaya utanmıyor musun?.. Ver kocamı.