"Şampiyon" dedik:
- 1964 Tokyo Olimpiyatları'nda "hiç yenilmedim" diyorsunuz, ama "gümüş madalya aldığınızı" söylüyorsunuz?. Neden altın değil?
Ahmet Ayık:
- Uzun hikaye...
- Pekin'deyiz... İkimizin de zamanı çok... Dinleriz.
97 kilonun "2 iddialı güreşçisi" vardır. Biri Ahmet Ayık. Diğeri "dünyaca ünlü" Rus, Aleksandr Medved.
Minderde kapışırlar.
Güreş biter ve minder hakemi "Ahmet Ayık'ın elini havaya kaldırır." Güreşçimizi "galip ilan eder."
Ahmet Ayık güreşten sonra "duşa gider."
Duştan çıkınca "ortalığın karıştığını" görür.
Ruslar "sonuca" itirazda bulunmuşlardır.
Son kararı "yan hakemler" verecektir.
3 yan hakemin biri Yunan, diğeri Çek, üçüncüsü de Macar'dır.
Ve "karar değişir."
Ahmet Ayık ile Medved "berabere ilan edilir."

***

Şampiyon:
- Artık her şey son güreşe kalmıştı.
- Rakibimi sayıyla yendim.
- Medved'in rakibi Bulgar'dı. Sovyetler Birliği dönemi. Kimsenin günahını almak istemem ama...
- Medved, Bulgar'ı tuşla yendi. Ve altını Medved aldı, bana gümüş kaldı.
- Oysa Medved'i yenmiştim... Altın benim hakkımdı.

***

Olimpiyattan sonra "Ahmet Ayık hırslanmış."
Çalışmış, çalışmış.
Sonra ne mi olmuş?
Şampiyonu dinleyelim:
- Bir yıl sonra Manchester'da Dünya Şampiyonası vardı. Medved'i yendim ve şampiyon oldum.

***

Ahmet Ayık:
- Aleksandr Medved'in güreş yaşamı boyunca aldığı tek yenilgi işte o yenilgidir... Sonra "ikisi de güreşi bırakınca..."
Dost olmuşlar.
Karşılıklı "birbirlerinin jübilelerinde" bulunmuşlar.
Medved "Ayık'ın oğlunun düğününe gitmiş."
Ayık da her yıl "Medved adına düzenlenen güreş turnuvasına" gidiyormuş.
- Yani her yıl "Medved Güreş Turnuvası" mı var?
- Evet... Onlar "eski şampiyonlarının adını" böyle yaşatıyorlar.
Takıldık:
- Yaş kaç?.. Şimdi Medved'le yine güreş tutsanız.
"Olur" diye güldü:
- Yaş 70'i buldu... Yine güreşirim ama... Kilom biraz fazla... 110'a çıktım...