Sanatın çeşitli alanlarında belli bir bağnazlaşma ve tutuculaşma eğilimi var sanki...
Birbiriyle ilişkisi görünürde varolmayan olaylar bir araya geliyor ve böyle bir izlenim yaratıyor.
Böylece RTÜK'ün kimi en ünlü müzikçilerimizin kliplerini 'müstehcen' bulup yayın yasağı koyduğunu, kimi kitapların (özgün veya çeviri), mahkeme mahkeme dolaştırıldığını izliyoruz. Ve bu arada, birden ayrılan Telif Hakları ve Sinema Dairesi'nin Sinema bölümüne atanan adı-sanı bilinmedik bürokrat, bir beyanat veriyor, ortalık karışıyor.
Öncelikle şunu hatırlatalım: Sinema Dairesi Başkanlığı, her ne kadar yıllardır özlenen ve beklenen özerk bir Türk Sinema Kurumu değilse de, şimdilik devletle sinemanın ilişkilerini saptayan tek kurum. O zaman bunun başına, dış ülkelerde olduğu gibi, dışardan bir atamayla, tanınan, bilinen bir sinema adamını getiremez miydiniz? Hadi onu yapmadınız; bari uzun süredir Telif Hakları ve Sinema'nın başında olan, hem kendisini sevdirip hem konuya iyice aşina olan Abdurrahman Çelik'i Telif Hakları'nın yerine çok daha güncel ve sorunlu olan Sinema'nın başına getiremez miydiniz?
Andığım beyanat, çok özetle, devletin sinemaya yardım yönteminin değişeceğini, 'aileye yönelik' filmlerin ve 'gişe filmleri'nin kayrılacağını belirtiyor. Ve örnek olarak da 'bir zamanların Malkoçoğlu filmleri' veriliyor.
2012 yılında, Türk sinemasının bunca başarısından, ödülünden ve saygınlık kazanmasından sonra, verilen örneğe bakınız:
Malkoçoğlu... Ne dersiniz, sevgili Ceylan, sevgili Kaplanoğlu, sevgili Demirkubuz... Kolları sıvayıp yeni bir Malkoçoğlu (veya Tarkan filan) yaratmaya ne dersiniz? Devlet yardımını arkanıza alıp...
Tüm bunlar bir şaka gibi duruyor. Ama kötü bir şaka... Ve elbette protestolar başlıyor. Ben de o 82 sinemacının ortak protesto metnine imzamı atardım. Ve ortalığı yatıştırmak yine sevgili Ertuğrul Günay'a kalıyor. Vallahi, şu günlerde onun yerinde olmak istemezdim!