Doğu Karadeniz başka bir yer,
Başka bir dünyadır.
Mesela Hıfzıssıhha Kanunu'nun 211. Maddesi bahçeye ölü defnetmeyi yasaklar.
Ama bu kanun bir tek bizde sökmez.

Çünkü bizim orada mezarlıklar özeldir.
Mezarlarımız köy dışında ve tenhalarda değildir.
Ölülerimizi evin bahçesine gömmek eski bir gelenektir.
Dün yanımızda olan yakınımızı gözden ırak bir yere defnetmek istemeyiz.
Bu onu dışlamak gibi olur.
Mezar yeri mutlaka herkesin gelip geçtiği, göz önünde bir yer olmalıdır.
Bu yan yana olma isteğindendir.
Her sabah kalktığımızda bakıp dua edelim,
Hatırasını canlı tutalım diyedir…

Geçen hafta kaybettik Karadeniz'in türkü babası Kamil Sönmez'i…
"Hekimoğlu derler benim aslıma.
Aynalı martin yaptırdım da narinim kendi neslime"
Türküsünü ne de güzel söylerdi.
Sonra;
"Sen bu yaylaları Yaylayamasun canum Yaylayamasun Derindir gölleri Boylayamasun"
Türküsüyle de kanımızı nasıl hızlandırırdı…

Herkesin sevgilisiydi Kamil Sönmez.
Ordu'nun Perşembe ilçesindendi.
Karadeniz türkülerinin efendisi ölümüyle herkesi üzdü.
Genç yaşta ayrıldı aramızdan.
Baktım Kamil usta da İstanbul'da değil,
Perşembe'deki evinin bahçesinde anneciğinin yanına defnedildi.
Aslında ölümüyle bile herkese ders verdi.
Baba toprağını unutmayın demek istedi.
Ben de aynısını yapacağım.
Zamanı gelince Fistuğum'la yan yana olmak için.
Portakal ağacının altından yaz kış birlikte masmavi Karadeniz'e bakacağız…