Asırlar önce Mevlana, "Aşk davaya, cefa çekmek de şahide benzer; şahidin yoksa davayı kazanamazsın ki!" demiş. Ne güzel söylemiş, cefasız sefa olamıyor. Dava da...

"Sevgi sözünden daha tatlı bir söz duymadım. Ah o söz ki, gökkubbede kalan tek anı..." demiş Hafız. Bizde ise gökkubbenin altında kalan tek anı sanki "sevgisizlik" gibi...

Biz insanlar garibiz. Başkalarının gözünde var olabilmek, en temel ihtiyaçlarımızdan biri gibi. Benliğimizi yüceltmek istiyoruz. Başkalarının da benliklerimizi yüceltmesini bekliyoruz.

Kendi kimliğimizi inşa ediyoruz. Ama bunu yaparken "öteki" olana bakıyoruz. Öteki üzerinden olmadan kendimizi tanımlamakta eksik kalıyoruz. Hepimiz tamamlanmamışız.


"Güzel yüz aynaya aşıktır" demiş Mevlana. İnsan başkasını ayna gibi görür. Yansıyan olumsuzluk kendi olumsuzluğudur aynı zamanda. Başkasının güzelliği kendisinde de bulunur.

"Zamanın unutturamayacağı anı, ölümün silemeyeceği acı yoktur" demiş Don Kişot'un yazarı Cervantes. Doğru ama günümüz insanı, zaten 'anları' hiç ölmeyecekmiş gibi tüketiyor.


Balzac insanın kendi acılarını unutmasını tercih eder; "İnsan ya acılarını unutmasını, ya da kendi mezarını kazmasını bilmeli." der. Unutmak değil de, acaba barışmak mı önemli.

"Affetmek zaferin zekatıdır" demiş Hz. Muhammed. Kendimizi ve başkalarını ne kadar affedersek o kadar iyidir galiba. Affetmeyi bilmek, sudan bir boşlukta, arınmak gibidir.

Ama affetmek kadar, 'adalet' kavramı değerli. Çünkü ömrünü bir adalet kavgasına adayan Zola'nın dediği gibi: "Adalet ancak doğruluk ve gerçekten, mutluluk ancak adaletten doğar."


Yazıyı sonlandırırken, dilime Aşık Daimi'nin hüzünlü türküsü takıldı; "Ne ağlarsın benim zülfü siyahım. Bu da gelir, bu da geçer ağlama.
" Hepsi geçer, günümüz de; ağlamayalım...