CUMARTESİ NOTLARI...

Dünya ne çok garip bir yer oldu.
Bir yanda insan olduğunuzu hissettiğiniz güzel bir yaz duygusu.
Diğer yanda ise yanıbaşınızdaki coğrafyalarda süren savaşlar.
Ölü çocukların ateşiyle kavrulan ülkeler.
Ne yazık, ne acı, ne üzücü. Ne çok trajik.
Ve bir de kazananı olamayacak, beklenen savaşlar...
İnsan insana kıyıyor...
İnsan çocuklara kıyıyor...
Ölüm kendisini çoğaltıyor. Ölüm ile yaşam hep bir arada.
Belki Fransız ozan J. Prevert'in bir şiirindeki gibi:

"Küçük aslan yemek yerken
Dişi aslan gençleşir
Ateş kendi payını isterken
Toprak kıpkırmızı kesilir
Ölüm sevgiden söz ederken
Yaşam ürperir
Yaşam ölümden söz ederken
Sevgi gülümser."
Oscar Wilde çok büyük bir yazardı.
İnsanın sürekli değiştiğine inanırdı.
Evet insan sürekli değişiyor.
Hiç durmadan değişiyor.
Dünkü biz, bugünküyle hiç aynı değiliz.
Ama günümüzün temel sorunu; insanın daha iyiye doğru değil de, daha kötüye doğru değişimi...
Yine de insanın değişimini en güzel Oscar Wilde tanımlamıştı: "İnsan doğası üstüne bilinen tek şey değiştiğidir. Değişim, insanoğlunun öngörülebilir tek niteliğidir. Başarısız sistemler, insan doğasının gelişmesine ve ilerlemesine değil de, değişmezliğine bel bağlayanlardır.
14. Louis'nin tek yanılgısı, insan doğasının hep aynı kalacağına inanmasıydı. Bu yanılgı, Fransız Devrimi ile sonuçlandı."
İnsanın, bu değişim serüveninde, bunca savaşlar arasında, kanla yıkanan insanlık serüveninde, kedere kapılmaması olası değil...
Yine de her kederin sonunda insanı ayakta tutan, umutları...
İnsanlığın insanlık umudu...
Her kederin sonunda doğması beklenen bir iyilik duygusu...
İnsanın yabancılaştığı iyilik...
1621-1695 yılları arasında yaşayan La Fontaine, Fransız Edebiyatı'nın tam da başyapıtları arasında sayılabilecek fablleriyle ünlü bir şair.
Hani şu ünlü, ağustos böceği- karınca; karga-peynir-tilki küçük masallarının yaratıcısı.
La Fontaine "Genç Dul" adlı masalında, üzüntü ve zaman arasında şöyle bir bağlantı kuruyor:
"Ne kadar çok büyük de olsa keder, Zaman kuşunun kanatlarına biner gider."
La Fontaine, iki küçük dizede, büyük kederlerin bile zaman içinde nasıl yok olduğunu ne güzel anlatmış değil mi! Umarız günümüzün insanlık kederleri de, zaman kuşunun kanatlarında savrulur gider bir gün...
Dileriz öyle olur..