Bazı dualar var...
Dilimizin ucunda ama kalbimizde yok...
Bazen de kalbimizden bir rüzgâr gibi gelip geçerken dilimize hiç düşmüyorlar...
İçinden hâlâ şöyle haykıranlar varsa, onlara selam olsun:
"Allah'ım, lütfet ki ayağımızı bastığımız her yere barış götürelim; lütfet ki her gelen rızık olsun, selametle gelsin... Allah'ım, ümidin tükendiği yere ümit olalım; yara varsa merhemini bulalım... Sen bizim varlığımızı, ihtiyacı olanlara teselli kılmayı nasip eyle Yarabbi!"

***

Lakin niye itiraf etmeyelim...
En kalpten yakarışlarımız bile "benmerkezci" bir hâl aldı, kuyu gibi bizi içine çektikçe çekiyor...
Yaşamak endişesi ruhumuzu kasıp kavuruyor.
Gündelik hayat iktisadıyla boğuşuyoruz, birbiri ardına eklenen hastalıklarımızla uğraşıyoruz, itiş kakış bir hayat...
Dualarımızın...
Yeryüzüne dair tasavvurumuzun...
Kendimizi ve başkalarını içine yerleştirdiğimiz "zaman" algımızın bunlardan etkilenmemesi mümkün mü?
Yamulduk.
Kaç kuşaktır böyleyiz.
Ve düzelmek aklımıza bile gelmesin diye dünya önümüzde taklalar atıyor.

***

Yine de...
Ve nihayet bir kavşak noktasına vardık.
Ne tarafa sapacağımız hayati önem taşıyor...
Çünkü işte birdenbire Gazze!..
Çünkü işte hepimizi hizaya dizen yalanlar birer birer çözülüyor.
Çünkü işte hiçbir sarhoşluk artık zulmü idrak etmemizi engelleyemiyor.
Çünkü yaşananlar uzaktan izlenecek bir seyirlik, "üstesinden gelinebilecek" bir kriz falan değil...

***

Yanından geçmeyeceğiz olanların...
İçinden geçeceğiz.
Ve hesaplaşma yaman olacak!
Hakka hakkıyla inananların, haksızlığa karşı ayağa kalkanların yürüyüşü uzun zaman alacak...
Ama şurası açık...
O yetim çocuklar var ya...
Fosfor bombalarıyla yanan çocuklar, "Uyuyordum, bizi vurdular" diyen çocuklar...
Elbette sağlam bir tekme atıp hegemonların resmi tarihine...
Yaşadıklarını hatırlayarak kuracaklar yeni dünyayı.