Boşuna yorulduğumuzu düşünüyorum bazen.
Yorum, yorum, yorum...
Fakat neye yarıyor?
Hani daha kısa süre öncesine kadar "Kürt" lafının geçmesiyle bile tüyleri ürperenlerin HDP, hatta PKK sevdasını; daha iki yıl önce Gezi'deki Kemalistlere tiksintiyle bakan Kürt milliyetçilerinin şimdiki ittifaklarını anlamlandırmaya çalışıyoruz ya...
Hani CHP'lilerin iki yıl içinde şekilden şekle, kılıktan kılığa girmekte gösterdiği şaşırtıcı becerinin arka planını sorgulamaya çalışıyoruz ya...
"Bütün bunlar nasıl oluyor da, oluyor!" meselesini çok uzatıyoruz.
Neden mi?
Birincisi...
Çıldırmış falan değiller. Manevralarının, manipülasyonlarının, uzaktan çelişki gibi gözüken hinoğlu hinliklerinin bilincindeler. İkincisine gelince...
İşte orası önemli.
Peki neresi?
Genellikle görmezden geldiğimiz veya hakkında yanıldığımız bir nokta.
Bizim laiklerimiz özünde sadece laiktir.
Türk, Kürt, ulusalcı, liberal, solcu, Kemalist, Marksist, İstanbullu, Diyarbakırlı, şu, bu fark etmez.
"Esas duruş"ları seküler bir hayatı toplumun bütün kesimleri üzerinde muktedir kılmaktır.
O yüzden birbirlerini iyi tanırlar.
Birbirleriyle çatışmaları taktik, ittifakları stratejiktir.
Bundan başka bir "duruş"ları ve pek sağlam ilkeleri olduğunu düşünmek tarihsel bir yanılgıdır.
Onların Kemalizmlerini, sosyalistliklerini veya liberal özgürlükçü görünümlerini gereğinden fazla ciddiye almakla hata ettiğimizi artık kabul etmeliyiz.
Varlıkları gerçekten bir ideolojiye değil, hayatını inancına göre şekillendirenlere karşı reaksiyona dayanıyor.
Yani içinde bulundukları hal Batı sekülarizmine hiç benzemiyor.
Bir sosyal tarihin derinliklerine sahip değiller, sığ oldukları bile söylenemez, sadece bir tepkiden ibaretler.
Hemen hepsinin halkla sorunu da tam burada başlıyor.
Çünkü hayallerinden gerçeklerine; davranışlarından zihinlerine halkın kendisine tepki olarak büyüyüp serpiliyorlar. Gerisi süs, gerisi lafı evirip çevirmece.
Sonuç olarak...
Onlara karşı siyaset yaparken veya birlikte yan yana yaşarken bu temel özelliklerini net biçimde bilmek gerekiyor.