Pazar notları:

Neye ihtiyacımız var bizim? Birbirimizi anlamaya... Doğru! Peki buna niyetimiz var mı? Yok!

***
Yeni trend... Başkalarının ne kadar mutsuz olduğunu araştırıp ölçerek kendi mutluluğuna inanmaya çalışmak!
***
Burada kalıp sevmekten korktuğu için köprünün öte yakasına geçiyor; nefret ediyor.

***

Biri "hayata yetişemiyorum" diye sızlanıyor; aklı ya geçmişin pişmanlıklarında ya da geleceğin huzursuzluğunda. Öteki "anı yaşama"ya çalışıp beceremiyor. Eh, andır, fark ettiğinde geçmiş olur! İki tutum da zamanla kavgalılar. Bilmem ki, modern insan zamanla dost olabilir mi?
***
Bir zamanlar hayal kırıklıklarımızın tatlı bir melankolisi vardı. Oysa artık hepsi "aşırı yemenin üzerine gelen hazımsızlık ve şişkinlik gibi." (Ian Craib/Hayal Kırıklığı, Ayrıntı Yayınları)

***

Kendini iyi hissetmek... Bütün hedefi buymuş. İş, güç, başarı azmi, kişisel gelişim kursları, her yere taşınan kılavuz kitaplar, sık sık çıkılan yolculuklar... Sonra kıyısından köşesinden tasavvuf, orasından burasından bilgelik üzerine araştırmalar bu hedefe ulaşmak içinmiş... "Bu kadarcık bir şey için mi?" diye sordum; "Ya sonra? Bütün istediğin hepi topu bu his mi?" Gözlerinden bulutlar geçti. Sustum. Biraz daha devam etsem, kendini kötü hissedecekti. Böyle işte! Sığlığın adını derinlik koymuşlar; dalmaya çalışıp kafayı vurandan geçilmiyor.
***
Yalan hakkında konuşup duruyoruz ya... Belki şöyle lanetli bir çizgi var: Kandırmaya önce kendinden başlıyor ve sonra başkalarıyla sürdürüyorsun.
***
Hepimiz anestezi altındayız. Çok uzun zamandır sürüyor bu ameliyat. Acısız biçimde kültürümüzü (zihnimizi) alıp yerine sade suya tirit bir "hayat tarzı" (beyin) bırakmak üzereler.
***
Başkalarını küçük görürse kendisinin büyüyeceğini; başkalarını aşağıladıkça kendisinin yukarıya tırmanacağını sananlar çoğaldıkça çoğalıyor. Bir de politik ve entelektüel kisve katılıyor buna; "yüksek kültür" deniyor.
Oysa ya derin bir aldanış ya da kuru gürültü!