Durmadan küçük görünce kendisinin büyük görüneceğini; aşağıladıkça yukarı çıkacağını sananlar çoğaldılar! Bir de politik bir kisve katıyorlar buna; hatta bir "yüksek kültür" havası... Hepsi kuru gürültü oysa! Ya da derin bir aldanış! Nihayetinde modern insan düştüğü yerden (hayat tarzı bağımlılığı) bir türlü kalkamıyor!

Benliğim yekpare bir bütün mü? Hayır! Bir tür tutkal o! İyi bir yapıştırıcı! Alıngan ergenle yorgun yetişkini; uslanmaz serseriyle uslu işçiyi yıllardır bir arada tutmak kolay mı?
***
Hepimiz anestezi altındayız. Ameliyat ediyorlar bizi. Acısız. Uykuda. Bu yolla zihnimizi alıp yerine sade suya tirit bir beyin bırakacaklar!
***
Kime gelecekten sorsanız, projelerinden geçilmiyor. Kurumlar da öyle. Projeler, projeler. Fakat "niyetin ne?" diye; "bunca proje hangi niyetle yapılıyor?" diye sorsanız... Ya çıt çıkmıyor ya da aşırı pragmatik cevaplar veriliyor. Çünkü "niyeti bozuk bir dünyada ayakta kalmaya çalıştığımızı" herkes birbirinden saklamaya çalışıyor.
***
Projeler, projeler, işler, işler, eylemler, eylemler... İyi de, bir de o hadis var hani! "Amellerin değeri niyeti kadardır. Herkesin eline niyeti kadar geçecektir."
***
Ramazan akşamüstlerinde taşra kasabalarında ortalığa tatlı bir sükunet çöker. Artık iftarı bekleme vaktidir. Metropolde ise bir telaş ve kargaşa başlar. İftara yetişme vaktidir. İkisi arasındaki farkı görmemek hata olur. Çünkü metropol hayatıyla dini hayat arasındaki uyumsuzluklar üzerine bize çok şey anlatır.
***
Bir gün sahip olduklarımızın hepsini çöpe atsak; sahiplenme duygusuyla sevdiklerimizi (yani sevdiğimizi sandıklarımızı) kendi hallerine bıraksak... Boş kalırız, bomboş. Neredeyse "yok" oluruz. Yeni bir yerden, yeni bir yoldan başlamak bile imkansızlaşır. Çünkü hep sahip olduk, sahip olduklarımızla var olduk ama hiç "ol"madık!
***
Siyasal söylemini tarafsızlık üzerine kuranlardan korkarım. Açıkça belli olmasını istemeyecekleri kadar kötü bir tarafın sözcüsü olmaları yüksek ihtimaldir.