Güven duygusu gitgide nostaljik bir değer kazanıyor. Çünkü o güzel ülkeden sürgün edildik! Artık şüpheciyiz; hem de çok şüpheciyiz. Gel de Cioran'ın şu sözünü hatırlama: "Şüphecilik incinmiş ruhların sadizmidir."

Şüphe ve vesvesenin bizi koruyacağını sanırız. Oysa bu kadar çok "düşman" yaratınca, günün birinde yenilmek kaçınılmazlaşır.

***
Zannetmekten "düşünme"ye bir türlü geçemiyoruz.
***
Modern çalışma hayatında "kariyer" lafına bu kadar ağırlık tanınmasını anlayamıyorum. Nihayetinde patronla yöneticinin iki dudağı arasında belirlenen kader çizgisine "kariyer" demek doğru mu? Ya aşırı iyimserlik ya da mitomani!
***
Eski notlarım arasında bir taşınma sırasında kaydettiğim şu satırları buldum: "Eşyaları getirdim. Kitaplar, mobilyalar, giysiler, ıvır zıvır… İlk iş olarak çay koydum kendime. Müzikçaları açtım. Ama olmadı işte! Çünkü henüz televizyonun uydu bağlantısı kurulmadı. Aygıtın ekranında kederli bir grilik hakim. O gri boşluk bütün evi etkisi altında tutuyor. Binlerce yıl boyunca 'yuva' denilince akla bir dam, bir ocak geliyordu. Artık tv ekranından başka yuvamız yok! Ürpertici geliyor insana."
***
"Yakın geçmişte belli bir yaşlı olma tarzı vardı, tıpkı belli bir genç olma tarzı olduğu gibi. İkisi de artık geçerli değil. Onların yerini, hoş görülebilir olana ilişkin büyük bir savaş aldı-ve büyük bir bozgun." Philip Roth (Elegy adlı güzel filmin uyarlandığı Ölen Hayvan romanından.)
***
Sürekli öfkeli, ortalığı kırıp döken, odaklanma zorluğu çeken, davranışlarının sonuçlarını umursamayan çocukların anne babaları ısrarla "aşırı zeki de ondan böyle" diye düşünmeye eğilimlidirler. Anlayışla karşılanacak bir gerçekten kaçış biçimi… Fakat bir yandan da zihniyet dünyamızı dışa vuruyor. Çünkü belli ki, bu anne babalar "şu hayatta gerçekten odaklanmaya değer ne var ki!" diye düşünüyorlar da, kendilerine bile itiraf edemiyorlar!
***
Modern insan iyi ile kötü arasındaki ayrımı faydalı ve faydasız olarak anlayıp tanımladı. O günden beri halimiz harap, değerlerimiz yalan!