Bu kadar genç ölüm... Hayatı inkâr eden bir toplum zihniyetini kemikleştiriyor!
Bu kadar şiddet...
Sevinç duygusunun bu topraklarda bir daha hiç yeşermemek üzere kuruyup gitmesi demek!
Bu kadar çok kan...
Bütün renkleri örtüyor! Dışımız kan kızıl, içimiz kapkara çoktandır.

***
Bir bölümümüz, orada çocuklar ölürken burada bir küçücük tebessümden; işle güçle uğraşmak zorunda olmaktan, hatta düğünden dernekten bile mahcup olmaya başladık.
Bir bölümümüz, berbat bir kayıtsızlık duygusunun kucağına uzandık. "Cennet vatan" denilip durdu hep!
Ama bu toprakların üzerinde nasıl bir cehennem inşa edildiğinden kimse söz etmedi. Onlarca yıl boyunca bu gerçeği kabul etmeye yanaşmadık!
O yüzden şimdi işin içinden çıkamıyoruz.
Ben de bu köşede...
Şiddetin ve silahın kısır döngüsünden derhal çıkmak zorundayız, desem...
Ne işe yarayacak! Hiç!
Sadece duygularımı sizinle paylaşmak uğruna bu köşenin bir parçasını yararsız bir retorikle doldurmuş olacağım. O kadar!
***
Uluslararası komplolardan, bu "savaş"ın toplumsal köklerinden; devletin hiçbir yerde savaşmadan geri çekilmediğinden; terörün birdenbire kendini devlete değil de, AK Parti'ye karşı konumlandırmasının karanlık dinamiklerinden söz etsem farklı bir şey mi olacak!
Yazı daha "dolgun" görünecek belki ama sözcüklerin bir şeyleri değiştirdiği nerede görülmüş!
30 yıllık trajik gidişatı değiştirecek olan şey siyaset kurumudur.
Siyaset bu kanı durdurmanın yolunu daha fazla gecikmeden bulmak zorundadır.