Bu sezon haftanın dört günü lig maçı var.
Cuma başlıyor lig, pazartesi gece yarısı bitiyor.
Ama futbolseverler için iş o kadarla bitmiyor, neredeyse haftanın her günü maç var. Şampiyonlar Ligi, Avrupa Ligi...
Tanıl Bora bu tabloya bakıp "rezillik" dedi, "futbolun tadı kaçar" diye ekledi.
Mehmet Tezkan "haftanın her günü futbol adamı aptal eder" diye yazdı.
Benim Mehmet'e cevabım açık...
Her gün dizi seyretmek insanı ne kadar "aptal" ediyorsa, her gün futbol seyretmek de o kadar eder!

***
Futbolun tadı kaçar mı, konusuna gelince...
Tanıl Bora Radikal'deki yazısında Anthony Burgess'ten güzel de bir alıntı yapmış: "Beş gün çalışacaksın, İncil'in dediği gibi. Yedinci gün, Tanrı'nın, altıncı gün futbolun..."
Tanıl futbolu bir haftasonu armağanı veya "felekten çalınan bir gün" olarak görüyor.
İyi, güzel! Fakat o çağ geçeli çok olmadı mı?
Nitekim Mehmet Tezkan da yazısında nostalji rüzgârına kapılmış tükürük köftesinden, acılı turşu suyundan, cumartesileri koşa koşa gidilen statlardan söz ediyor.
Oysa stadyum artık futbolun "sahne"si!
Asıl seyirci ise ekran başında! (Endüstriyel futbol seyirci değil, "müşteri" istiyor!)
Hatırlıyorum da, tek kanallı TRT ekranlarından necefli maşrapa görüntüsünün eksik olmadığı zamanlarda Brezilya'ya giden kim varsa, iki yüz bin kişilik Maracana stadını ballandırarak anlatırdı.
Bugün sıradan bir Manchester United maçını ekrandan iki yüz milyon kişinin izlediği oluyor!
***
Artık futbolun toptan çok lafla oynandığını kabul etmek zorundayız.
Günümüzde bir tür "yorum" sporu futbol!
Tv yorumcusunun, kahvede adamın, tribündeki seyircinin, işyerindeki arkadaşların, herkesin bilfiil katıldığı bir spor!
Yani asıl maç, hakem bitiş düdüğünü çaldıktan sonra başlıyor.
Ekran başındaki milyonlar için stat önündeki "ekmek içi sucuk" bir anlam ifade etmiyor! Onlar Erman Hoca'nın diline doladığı "sucuk"ları tercih ediyor.
Sonuçta...
Olan oldu!
Mehmet Tezkan ve Tanıl Bora eskiyi özlüyor!
Oysa özlemin eski tadı yok!
Futbola aşkımızın hararetli günleri geçmişte kaldı.
Şimdi futbolla evliyiz ve "ev"deyiz!
Futbolsuz kalmak terk edilmek gibi bir şey artık! Hayatın bütün dertleriyle tek başına boğuşmak zorunda bırakılmak gibi bir şey...
İyiymiş kötüymüş geçtik orayı, fakat gerçek bu!