Bir insanı sevmek onu tanımaktan kolay mıdır? Galiba...

***
Sevmekle tanımanın zamanları da farklıdır. Aynı zaman dilimi içinde gerçekleşemezler. Birisini ona gelirken severiz. Giderken tanırız.
***
Ancak sevmek de, tanımak da bir açıdan birbirlerine çok benzerler: İkisinde de durup nereden bakıldığına göre işler değişir... Karşınızda her yanından sevgi taşan, bu nedenle neredeyse deli dolu birisi mi var? Eğer becerebilir, hatta cesaret eder de pozisyonunuzu değiştirirseniz, aynı insanda sevgi taşkınlığı değil, sevilme açlığı görürsünüz.
***
Evet! Pozisyon önemlidir. Örnek mi?.. Aşk altta kalanlara aittir. O çok yumuşak, o gözetip kollayan şefkat var ya... Ya odur üstte olan ya da şehvet!
***
Bir alışveriş merkezindeki kafede oturuyorum. Annesi küçük kızını yanıma getiriyor. "Ben yandaki eczaneye gidip gelinceye kadar Bade sizinle konuşsa, olur mu? O da büyüyünce gazeteci olmak istiyor" diyor. Bade 6 yaşında. Yanımdaki sandalyeye bir güzel kuruluyor. Sakallarıma bakıyor uzun uzun. Sonra maviş gözleriyle tepeden aşağı süzüyor beni. Bütün sevimliliğine rağmen bakışında yabancı ve serin bir hava var. Bu yabancılığa son vermek için söze giriyorum: "Demek gazeteci olmak istiyorsun?" Kafasını sallıyor "evet!" anlamında! "Neden?" diye soruyorum. Sanki 6 değil de 60 yaşındaymış gibi bir edayla gözlerime bakarak cevaplıyor: "Ünlüler de ondan..." İşte o an anlıyorum: Bitmişiz biz!.. Küçücük bir çocuğun mesleğimiz hakkında bildiği ve umduğu buysa... Hem biz gazeteciler hem de gelecek kuşaklar, bitmişiz!.. Yutkunup kalıyorum.
***
Bodo Kirchoff'un Kum Adam romanının kahramanlarından biri kadınları iyi ve derin biçimde anlatabilen erkek yazarlar hakkında şöyle der: "Kadınları doğru ve etkileyici anlatıyorsa, kendi hayatında onları ezdiğinin kanıtı sayılmalıdır bu! Bu bir yazarlık becerisinden çok bir tür yamyamlıktır. Belli ki, kadınların acısı ile beslenmiş bir adamdır!"
***
Öğrenmek için başkalarına, bilmek için yalnızlığa ihtiyacımız var.