Türkiye Süper Ligi'nin ilk yarısı bittiğinde Lig TV aboneliğini bıraktım. Canıma tak demişti. Ben böyle bir Fenerbahçe'yi izlemek istemiyordum.
Öyle de yaptım. Derbi maçları dahil, o günden beri Fenerbahçe'yi izlemiyorum. Stada, arkadaşlarıma veya bir kafeye giderek seyredebilirdim tabii... Ancak yapmadım. Kafam dinç, sinirlerim sağlam, keyfim yerinde olarak hayatıma devam ettim.
Dikkatli okurlarım zaten fark etmiştir: Aylardır Fenerbahçe hakkında yazmıyorum.
Aslında yazmama da gerek yok... Söyleyeceğimi ilk yarıda (ve geçen sezonlarda) söylemiştim. Özetle:
1) Bu asırlık kulüp, Aziz Yıldırım'ın tek adam yönetiminden kurtarılmalıdır. Bu da Kongre'nin görevi... Başkan adayı bulmak şart değil. Önce Aziz Yıldırım'ı göndersinler, kısa bir karışık dönemden sonra başkan bulunur. 2003 yılında "Betondan anlıyor ama futboldan anlamıyor" dediğim Yıldırım, maalesef artık betondan da (yani para, tesis, reklam, vs) anlamaz halde.
2) İsmail Kartal, Fenerbahçe'nin teknik direktörü olacak kapasiteye sahip değil. Oynattığı mıgır futbol ortada. Başkanın gölgesindeyken, yapacağı bir şeyler varsa da yapamaz. Yıldırım onu Ersun Yanal kompleksi yüzünden getirdi: "Şampiyon yapan benim" iddiasını ispatlayabilmek için...
Halbuki asıl mesele şampiyonluk değil. Mesela G.Saray ile BJK tökezlese de F.Bahçe bu yıl şampiyon olsa ne fark eder? Kulübün ve futbol takımının kötü yönetildiği gerçeğini değiştirmez ki! Sadece Yıldırım'a vakit kazandırır.