Yıl 1998... Haziran... G.Doğu'da bahar havası esiyordu. O zamanlar çalıştığım gazetenin yönetimi karar verdi: Yazar, çizer takımı Şırnak'a gittik.
İzmir Türk-Amerikan Derneği, Şırnak Valiliği'ne piyano bağışlamış. Avusturya yapımı kuyruklu piyanoyu getirip Öğretmen Evi'ne koymuşlar.
Şahane tezat refleksiyle piyanonun fotoğrafını çekti arkadaşlar, bir-iki garsonla birlikte. İstanbul'a geçildi foto. Ve yarım saat sonra fırça: "Hani bunun Kürdü?"
Hemen Kürt avına çıkıldı. Diyeceksiniz ki "Şırnak'ta ha deyince Kürt yoksa, nerede var? Niye arıyorsunuz ki?" Çünkü Şırnak yapay bir ildi o sıralar. Merkezi memur kaynıyordu: Subaylar, yargıçlar, savcılar, polisler, öğretmenler... Merkezde Kürde rastlamak zordu.
Derken bir Kürt bulundu. Piyanonun tuşlarına parmaklarını koyup kameraya baktı. Fotoğraf hemen geçildi. İstanbul'dan yine fırça: "Kürdün Kürt olduğu belli değil. Hani bunun poşusu?"
Tekrar arayış... Poşulu bir Kürt yakalandı. Hatırlamıyorum: Belki de poşu bulunup, Kürdün boynuna takıldı. Yine fotoğraf, yine İstanbul... Herkes heyecanla bekliyor. Çünkü vakit yok, gazete basılacak. Ses seda çıkmadı. Derken fotoğrafın birinci sayfada yayınlanacağını öğrendik. Yanlış hatırlamıyorsam, Doğu'ya çağdaşlık geldi şeklinde bir başlıkla çıkmıştı o fotoğraf. Gülmüştük ağlanacak halimize.
Hep merak etmişimdir: Paralelini Kürt medyası yapmaya kalkışsa; Türkü nasıl fotoğraflar?