Dünkü soykırım konulu yazıma gelen mesajlardan sonra bir noktayı açmam gerektiğini düşündüm.
Şöyle demiştim: "Biz genellikle kurbanlara odaklandığımız için, Nazilerin kurduğu vahşet çarkını göz ardı ediyoruz."
Bunu sadece soykırımda yapmıyoruz...
Örneğin 1960 cuntasının emir-komuta mahkemesiyle darağacına gönderdiği Adnan Menderes ve arkadaşları...
"Demokrasi şehidi" diyoruz... Onları anıyoruz... Ne kadar değerli insanlar olduklarından söz ediyoruz... Bu arada da cuntacıları lanetliyoruz...
Halbuki projektörlerimizi sadece kurbanlara değil, canilere doğru da çevirmemiz gerek.
Eğer soykırımların, siyasi cinayetlerin, darbelerin önü alınacaksa... Kurbanları anmak, onlar için gözyaşı dökmek yetmez.

Ne yaptılar? Niye yaptılar? Amaçlarına ulaşmak için hangi yöntemleri kullandılar? Kimlerle ittifak kurdular? Kimleri kandırdılar? Parayı nereden buldular? Ne tür propaganda teknikleri geliştirdiler? Tetikçileri kimlerdi?
Bu tip sorulara odaklanırsak, olaylara bakışımız değişir.
Ancak o zaman... "Prostatlı emekli askerler, bastonlarıyla mı darbe yapacak" dendiğinde birilerinin paçayı kurtarmaya çalıştığını anlarız.
"Savaşta Allah, Allah diye saldıran bir ordu, cami bombalamaz" dendiğinde sorarız: Bu adam niye bizi kandırmaya çalışıyor?
Kurbanın gözyaşından önce, celladın bıçağına bak!