Meslektaşımız Devrim Sevimay, ' Cumhuriyet Dönemi Türk Eğlence Kültürü' adlı kitabıyla geçenlerde ' Sedat Simavi Sosyal Bilimler Ödülü'nü kazanan Doç. Nebi Özdemir'e soruyor: "... kentlinin de ağzında şu cümle var: 'Bir ara yemek yiyelim.' Bunu modern hayatın bir varolma biçimi olarak kabul edebilir miyiz?" Özdemir şöyle cevap veriyor: "Orada yemek bahanedir. İstenen şey konuşmaktır; sadece bir süreliğine de olsa durmak ve gönül ferahlatmaktır." ( Vatan, 26 Aralık )

***
Bence Nebi Özdemir'in bu yorumu gerçeği yansıtmıyor. Çünkü...
Önce soralım: Kim kime, ' Bir ara yemek yiyelim' diyor? Bunlar ' arkadaş' olacak, özellikle çalıştıkları sektör hakkında ' dedikodu' yapacak kadar birbirine yakın... Ancak ' dost' denemeyecek kadar ' uzak' kişilerdir.
'Bir ara yemek yiyelim' diyen kişi, ötekine aralarındaki sınırlı samimiyeti, ' teklifli' ilişkiyi ifade etmektedir. Yani satır aralarında, " Pek görüşmüyoruz ama 'icabında' yemek yiyecek kadar da birbirimize yakınız, irtibatı koparmayalım " demekte.
İzlenimlerime göre böyle konuşan insanlar nadiren bir araya geliyor (mesela ' somut' bir iş teklifini görüşmek ya da bir şeyleri danışmak için...)
Dikkat edin: Bir taraf, 'bir ara yemek yiyelim' dediğinde asla hemen, oracıkta bir randevulaşma olmaz. Yıllar geçer ama onlar buluşmaz. Niye? Çünkü kastedilen, gerçek bir yemek muhabbeti, amaçlanan da Özdemir'in sandığı gibi ' gönül ferahlatmak' değildir.
Öte yandan 'dost' olanlar bu cümleyi zaten kullanmıyor çünkü onlar bir fırsatını bulduklarında zaten bir araya geliyorlar.
Bir veri daha: ABD'deki araştırmalar, en çok ' yemek-randevu iptalinin' dostlar arasında yapıldığını gösteriyor. Çünkü taraflar gerçekten dost olduğu için, bir taraf son dakikada ' gelemiyorum' dediğinde, diğeri küsmüyor.