Grup matematiği 90 dakika bitimindeki sonuç için "Ne yersen ye" durumuna gelince, format bir anda "gençleri kazanalıma" döndü.
Sakatları ve yorgunları İstanbul'da bırakarak, oynanması gereken maçı tamamladılar. Üstlerinde baskı olmadığı halde yine "hiç bilinmez" modunda kalması da ilginçti Fenerbahçeli oyuncuların. İlk kez bu seviyede sahneye çıkan Mahsun'a bir şey demiyoruz elbette. Ancak İsmail Köybaşı, Barış Alıcı, Şener Özbayraklı veya ceza sürecindeki Jailson'un daha agresif, farklı ve bir şeyleri ister gibi olmalarını bekledim. Yanıldım...
Üçlü savunma, eksiklerin yoğunluğunda seçilebilir bir format. Aslında, iki bek ve Isla ile birlikte altılı savunma oluyorsunuz. Jailson'u ekibe sokmadım dikkat edersiniz. Bu diziliş, bir duran top golü yedi. Bunun yanına bir-iki tane Harun kurtarışı ekledi.
Yenik başlanan ikinci 45'te yine altılı savunmayla devam etmek de ilginç. Dörtlüye dönüp, oyuncu bile değiştirmeden, formasyonunun nimetlerinden faydalanmak da tercih edilebilirdi. Ancak "vazgeçmişlik" duygusunun yoğunluğuna, maalesef eklenen bir şey daha var; yenilgiyi normal saymak.
Sonucu bir kenara iterek, oyun üstünden veya performanslara bakarak maçı yorumlamak daha doğru olabilir. Takım bütünlüğündeki arızaların özellikle genç oyuncuları için tartı kuramayacağımız gerçeğini de önümüze getirdiğini görmeliyiz. Trnava'da "kayıp" bir 90 dakika seyrettik. Bu takımın gruptan çıkması, taraftarların Mart ayında Avrupa heyecanını yaşatması da önemlidir. İyi niyetli olalım, böyle görelim.