Ne yaptığını bilmek gibisi yoktu Fenerbahçe için. Böylesine kritik maçları o kadar çok oynamışlardı ki, ortamın gerginliğini kendi lehlerine nasıl çevireceklerinin de farkındaydılar. Sahaya çıkan kadro, ilk yarıdaki Beşiktaş maçının taktiğini ve benzerliğini taşıyordu. Ön tarafta Alper ve Emenike'nin dikine koşularına tabelayı emanet ederek, göbeği tuttular. Bu turu geçmeye, kupayı kazanmaya bu kadar istekli bir takım ve seyirciyi karşılarında bulacaklarını biliyorlardı. Heyecanı ve arzuyu aşağı çekmeleri gerekiyordu, 15. dakikada da bunu başardılar.
Bursa yavaşladıkça, onlar hızlandı. Uzakdoğu dövüş sanatlarındaki gibi rakibin gücünü ona karşı kullanıyorlardı. Bursa beraberlik golünü attığında tazelenmenin peşine düştü ama Alves'in muhteşem frikik golüyle maçın yönü ve hikayesi de belli oldu. İkinci yarıda hamleler yerine topu ayaklarda koşturarak saniyelerin kendi tarafına akmasını sağladı Fenerbahçe. Yaşlı takım olmanın faydaları bunlardı işte. Ekonomik kalarak, enerjilerini sağlıklı kullandılar. Doğru koşular ve kararlar vererek skoru da ellerinde tuttular. Emre'nin yokluğunda, gözüm Diego'nun üstündeydi. Maç eksiği nedeniyle beklenti büyük değildi. Brezilyalı istekli olmasına rağmen yeterli değildi. Çok önemli top kayıpları yaptığı gibi, ikili mücadelelerde sürekli yerdeydi. Yaptığı asist moral getirir. Biraz daha kendine güvenmeye ihtiyacı var. Emenike ise maçı yaşadı. Sorumluluk almaktan çekinmedi ve takım arkadaşlarını da oyunun içine çekti. Yine de, takımın komutanı ve dümeni Mehmet Topal'dı.
Bursaspor'un mükemmele yakın orta saha organizasyonu ve enerjisine rağmen rakip ceza alanına etkili girmeyi başaramaması, maçın baskısını sindirememelerinden kaynaklanıyor. Kendine güvenen taraftar, rakibin otobüsünü taşlamaz, kendine güvenen takım karar anlarında afallamaz ve kendine güvenen teknik adam kenarda o mimiklere sahip olmaz. Bursa'nın bu boşluğu olgun kalarak doldurmayı başarması, bahane edebiyatlarından hızla uzaklaşması gerekiyor.

En yüksek not 8
Egemen Korkmaz

En düşük not 5
Fernandao