İtirafsa alın size itiraf; bugüne kadar denemediğim kişisel gelişim eylemi kalmamıştır herhalde. Çakralar mı açılmadı, reikiler mi verilmedi, seminerlere mi gidilmedi... Başka? Ohoooo ben yazayım siz şaşırın: Su altı su üstü nefesleri, metal çubuklarla enerjimi ölçtüğünü iddia eden gurular, tepemde yakılan ve dumanı öksürük krizine sokan ada çayları, 'o korkumu seviyorum, şu korkumun en büyük hastasıyım' tipli olumlamalar, aile dizimleri, geçmiş temizlikleri; ne ararsanız yani.
Peki sonuç? Hiçbiri hayatımı değiştirmedi, mucizeler olmadı, başıma sihirli değnek değmedi. Hatta şimdi düşünüyorum da, belki de beni daha çok yormuş bile olabilirler.

?SUÇLU BENİM!
Çünkü her şey bizim yüzümüzdenmiş ya, biz öyle düşündüğümüz için öyle oluyormuş ya, ayağımızı masaya çarpmamızın sebebi bile dönüp dolaşıp atamadığımız bir korkumuza dayanıyormuş ya, yani öyle öğretiyorlar ya...'Geçmiş temizlenmeden sana bu dünyada gün yüzü yok' çekiyorlar ya.
Ve biz de iyi olacağız telaşıyla bu akımın peşinden sürüklenirken 'Suç benim, şuçlu benim, hepsi benim yüzümden' fikriyle dolaşmaya başlıyoruz.
Sonra gelsin kendine ayar olmalar, 'yine beceremedim' duygusu, her gün kendi kendini infaz, her aynaya baktığında aklına düşen 'bu çocuk olmadı' fikri...
'Yahu bu kişisel gelişim formüllerinde var bir sıkıntı ama ne?' derken dün okuduğum bir haberle müjdeyi aldım.
Meditsayonun pek de faydalı olmadığı ortaya çıkmış. Hadi bakalım!
İngiltere, Yeni Zelanda ve Hollanda'dan dört bilim insanı araştırmış ve meditasyonun kişiyi daha anlayışlı, şefkatli, dingin hale getirmediği gerçeğini ortaya koymuş. Buyur!
Sen sabahın kör vaktinde çın çın müzikleri koy, odaklanacağım diye kendini döv, kafayı boşaltma savaşı ver, dene tekrar dene ama yine olmasın. Meditasyon da fısladı yani.
Bakalım bel bağladığımız, çözüm sanıp yapıştığımız ve uğruna çırpındığımız daha neler neler fıslayacak.