Adı Ümran... Bir hafta öncesine kadar savaşın çocuğuydu, şimdilerde hepimizin evladı...
Suriye'deki acımasız bombardımanda enkazın altından yaralı çıkartılmıştı. Onu alıp apar topar bir ambulansın içine koydular.
Başından kanlar akmasına, vücudu yara bere içinde olmasına rağmen ağlamıyordu.
Daha kötüsünü yapıyordu; hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu.
Şoktaydı çünkü.
Dünyası başına yıkılmıştı bir anda.
Elini, başındaki ıslaklığa götürdü. avucuna bulaşan kana yine ifadesizce baktı.
Çünkü melekti o... Bilmezdi ki savaş, bombardıman, katliam nedir! Zaten bu dünyanın çirkinliklerine ancak 'yukarıdan' bakılırsa, tahammül edilebilirdi...
Melekler katından...
Ümran'ın görüntüsü, CNN International'ın haber havuzuna düştü. Görevli kadın spikerin önce sesi boğuldu, sonra hıçkırıklar kesti cümlesini. Haberini "Bilmelisiniz ki, yine de yaşıyor Ümran" diyerek noktaladı. Vicdanı olan herkes, o spikerle birlikte ağladı...
Gözümde, Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan'ın, Mısır darbesinde şehit düşen Esma'nın mektubuna canlı yayında ağlayışı canlandı.
Neler dememişlerdi ki o dönem, Erdağan'a...
'Elin Mısırlı kızına ağlayacağına...' diye başlayan ne ahlaksız, ne vicdansız cümleler kurulmuştu onun için...
Oysa hiç tanımadığın, daha önce hiç görmediğin, belki adını bile bilmediğin bir mazlum kız çocuğuna ağlamaktır insanlığın adı. Şimdi gözüm, Gaziantep'teki düğünde halay çekerken vücudu lime lime olan kız çocuğuna ağlayacak bir CNN International spikeri arıyor... Tanıdıklarımızı, sevdiklerimizi, yavrularımızı korumanın yoluna döşeyeceğimiz harcın içine 'hiç tanımadığımız çocuklar için dökeceğimiz gözyaşını' katmazsak, daha çoook bekleriz barışı...