Geçen hafta İzmir'de, 50 yıldır bu işlerin içinde olan beni şaşkınlıklar içinde bırakan bir organizasyon vardı.. Bedia Muvahhit Ödülleri..
İstanbul'dan kalktım gittim. Döndüm, yarım sayfa yazdım..
..Ve de bir hafta özellikle izledim.. Yeni Asır'da tek satır haber olacak mı diye?.
Yeni Asır, bu ülkenin gelmiş geçmiş en büyük, en güzel, en örnek yerel gazetesiydi.
İmparator Erol Simavi, 1980'lerde "Türkiye'nin herhangi bir bayisinde benden fazla satan tek gazete var, İzmir'de Yeni Asır" der ve öfkeden delirirdi. Neler yapmadı Yeni Asır'ı geçmek için.. Başaramadı. Çünkü Yeni Asır İzmir'de olan her ama her şeyi izleyen bir gazete olarak kurulmuştu ve bu işi harika yapıyordu. Bu sebeple her İzmirli, evine hangi İstanbul gazetesini alıyorsa, yanına mutlak bir Yeni Asır alıyordu ki, kentinden haberdar olsun. Yeni Asır hem duyuruyor, hem de kentin sorunlarının çözülmesinde öne atlayıp, savaş verdiği için İzmirlilerin sevgilisi oluyordu.
İşte bu Yeni Asır'da, İzmir için bir gurur gecesi, bir örnek sanat olayı, Bedia Muvahhit Ödülleri yer almadı. Ekspres'te de yer almadı.. Yeni Gün'de tam bir hafta sonra okudum. Sevgili Bircan Tagıl yazmıştı.. O gece yanımda oturan..
İzmir gazeteleri.. Memleketi kurtaran tonla gazete var İstanbul'da.. Onların peşinde gitmekten vazgeçin.. İzmir'e dönün.. İzmir'e bakın.. İzmir'e sahiplenin.. İzmir'i teşvik edin..
İzmirli "Benim gazetem" desin, eskisi gibi..