"Rodrigo Gecesi"ni yaşamak için Cemal Reşit Rey'deyim.. İstanbul Gitar Günleri'nin kapanış programı nefis.. Rengim Gökmen Şefim yönetiminde CRR Senfoni Orkestrası biri bizden, biri dünyadan iki ünlü gitariste, Sinan Erşahin ve Marco Socias'a Rodrigo bestelerinde eşlik edecek.
Ben özellikle Socias'ı bekliyorum.. Dünyanın en ünlü, en muhteşem, en insanın içine akan gitar melodisini o çalacak çünkü..
Aranjuez..
Hele ikinci bölüm, Adagio'yu bilmeyen hemen yoktur. O kadar yaygın, o kadar tanıdıktır, emsalsiz notaları..
Birinci bölüm bitti.. Orkestra akortları şöyle bir kontrol ederken ben koltuğuma iyice gömüldüm ki, bir muhteşem obua sesi doldurdu salonu.. Aranjuez Adagio'nun girişi üflemeliyledir.. Ama ne üfleme.. Gitarı mitarı unuttum.. O nefes uçuruyor beni.. Nasıl bir duygu seli içindeyim..
Bir an daldım..

***
O gün öğleden sonra evdeyim. Gazeteler erken bitmiş.. Vakit var.. Televizyonu açtım. National Geographic'ten kaydettiğim bir dizi var. Cosmos..
Büyük Patlama'dan başlayarak, uzayın ve dünyamızın hikayesini anlatan, çok akıllı çekilmiş bir belgesel.. Polisiye film gibi heyecanla izliyorsunuz.. Anlattığı esrar öyle ilginç ki.. Çok da güzel işlenmiş.. Bir de Haluk Bilginer'in sesi nasıl oturmuş anlatıcıya..
İzlediğim bölümde, dünyadaki gelişmelerin Uzay Zaman içinde nasıl tesadüflerle ortaya çıktığını anlatıyor. Uzay 13.4 milyar yaşında.. Dünyamız ise 4.5 milyar..
Jüpiter sistemin en büyük gezegeni. Büyük çekim gücü var. Bu çekim gücü, binlerce yılda dünyanın yörüngesinde bir minicik sapmaya sebep oluyor mesela.. Bu minicik sapma, güneş ışınlarının dünyaya geliş açısını değiştirince, kuzey kutbu genişliyor.. Buzlar Avrupa'nın ortalarına kadar iniyorlar. Sonra dünya kendini toparlıyor. Eski yörüngesine dönüyor. Buzlar çekiliyor. Ama çekilir çekilmez, sular dolmuyor boşalttıkları yere.. Bir kara köprüsü kalıyor bir süre, Asya ile Amerika arasında.. Atalarımızın bir bölümü bu köprüden Kuzey Amerika'ya geçip, daha sıcak güneye iniyorlar. İnka, Aztek, Maya uygarlıkları böyle doğuyor.. Jüpiter dünyayı her nedense biraz fazla çekti diye..
Dinozorlar 140 milyon yıl yaşamış dünyada.. Topu topu 200 bin yıldır yeryüzünde olan bizler bir de "Dinozorlar az yaşamış" diyoruz, sıkılmadan..
Dinozorlar döneminde primatlar var. Bir yerde atalarımız.. Vücutları bize benziyor ama, yerde dev dinozorların ayakları altında ezilmemek, onlara yem olmamak için ağaçlarda yaşıyorlar. Daldan kaça, uçup, kaçarak. Bu yüzden ayakları yok, dört elleri var..
Sonra bir gün, dünyaya dev bir meteor çarpıyor.. Bir meteorun dünyaya çarpması ihtimalini yazmak için matematikte bildiğimiz sıfırlar yetmez. Ama çarpıyor işte.. Dünya öyle bir toza dumana boğuluyor ki, güneş ışıkları yere varamaz oluyor. O dev ağaçlar kuruyor, yerlerde ot kalmıyor. Dinozor nesli açlıktan yok oluyor.. Dinozor yok, ağaç yok.. Primatlar yere iniyor. Yere inince yürümek, koşmak lazım.. Kaçmak ve avlanmak için..
Arka eller evrilip ayağa dönüşüyor.. 195 bin sene önce ilk insansı varlıklar, 50 bin yıl önce de atalarımız Homosapienler ortaya çıkıyor..
O meteor o trilyon kere trilyarda bir ihtimalle dünyaya çarpmasa ne olacaktı, acaba?.
Homosapienslerden de ben çıkıyorum.. Rodrigo çıkıyor.. O obuayı öylesi muhteşem üfleyen çıkıyor..
Yani benim o rüya geceyi yaşamam için 14.6 milyar yıl önceki patlamadan başlayarak arka arkaya gelen tesadüfleri saymaya kalksanız, ömür yetmez.. Zaten öyle derinlere gittiğiniz zaman, bunca tesadüfün arka arkaya gelmesinin matematiksel karşıtı, "Sıfır.." Yani "Olmaz!.." Ama olmuş işte.. Olmuş ki, ben bu genç adamı, kendimden geçmiş dinliyorum, şimdi..
Sonra, Marco Socias aldı sazı eline.. Nasıl dolaşıyor parmaklar teller üzerinde.. Bir sihir.. Bir büyü.. 14.6 milyar yıl önce başlayan sihirin, büyünün geldiği son nokta..
Konser biter bitmez kulise koştum.. O beni, gökyüzünü geç, komşu uzaylara uçuran obuayı üfleyeni öğrenmek için..
Rengim Şefim hemen girişte..
"Kimdi o obuacı" dedim.. (Bu arada, obuba bizim klarnete benzeyen ahşap bir saz.)
Rengim Şefim gülmeye başladı..
"Hayrola" dedim..
"O obuayı çalan kütüphaneci dedi.."
"Nasıl yani" dedim, şaşkınlıkla.. Efendim kadro meselesi.. Kütüphaneci kadrosu boşmuş..
Yani CCR Sanat Yönetmeni Ozan Binici'yi bir daha kutlarım.. Ne koşullarda yaşatıyor, o harika orkestrayı..
"İşte kendisi de geliyor" dedi, Şefim.. Ufak tefek bir tip.. O nefes bu göğüsten çıkıyor, inanmazsınız..
"Buraya sizin için geldim" dedim.. "Adınızı öğrenip yazmak için.."
Nasıl heyecanlandı görmeliydiniz.. Belki de hayatında ilk defa bir gazeteci onunla konuşuyor.. Dünyaya çarpan meteor kadar ender bir ihtimal çünkü, CCR kulisinde obuacı arayan gazeteci..
"Gökcan Taşkıran" dedi, harika genç.. Harika sanatçı..
***
Gözleri görmeyen bir delikanlı, Gitar Festivalinin Şampiyonu oluyor..
Kütüphaneci kadrosundan bir delikanlı muhteşem obua üflüyor..
Dahası..
Bir gün evvel Rengim Şefim gelmiş. Prova yapıyorlar Sinan Erşahin'le.. Tam provanın yarısında kulisten biri salona koşuyor, elindeki telefonu Sinan'a gösteriyor.
"Bu ne" diyor Sinan.. "Kızın" diyor, telefonu gösteren..
Sinan'ın eşi hamile.. Neler oluyorsa, tam prova anında doğurmaz mı?.
Sinan göz yaşları içinde fırlayıp gidiyor..
Ertesi gece, Rodrigo Gecesinde "Bir Centilmen İçin Fantezi" adlı eserini seslendirdi, ustanın, Sinan.. Yanımda, Ozan Binici oturuyor. Kulağıma eğildi..
"40 saattir uyumadan çalıyor, biliyor musun" dedi.. "Dün geceyi eşinin ve kızının başında geçirdi.."
Yahu geçin Klasik Müziği.. Bunlardan iyi magazin haberi, bunlardan canlı röportaj konusu olur mu?.
Ama nerde?. İstanbul Gitar Haftası boyu CRR'ye tek gazeteci uğramadı ki. Tek satır haber, tek saniye görüntü çıkmadı..
Dünyaya bir meteor daha çarparsa, belki ağaçlarından iner, dünya üzerinde dolaşmaya, "Ne var, ne yok" bakmaya başlarlar, meslektaşlarım(!)..
Yani.. Önce "1" yazın.. Sonra yanına bin tane sıfır ekleyin.. O kadarda bir ihtimal, gazeteciliğe dönmemiz!..