"Bana çatıldığı zaman öfkem değil dikkatim uyanır. Bana çatandan bir şeyler öğrenmeye can atarım. Doğruyu bulmak her iki tarafın kaygısı olmalı. İnsan öfkelendi mi düşünemez olur, aklından önce sinirleri işler.
Tartışmalarda bahis tutuşmak hiç de faydasız değildir. Doğruluktan ayrıldık mı, elle tutulur bir şeyler kaybetmeliyiz. Yıl sonunda uşağım demeli ki bana: 'Bilgisizlik ve inatçılık yüzünden bu yıl bin altın kaybettiniz.' Doğruyu hangi elde görsem sevinçle karşılar, uzaktan kokusunu alır almaz silahlarımı atar, teslim olurum." (Montaigne/ 1533-1592)
1 Mayıs 2003 tarihli köşemden yaptığı "Sporun ve Yaşamın Altın Sözleri" başlıklı alıntıyı Zafer Ayaz adlı okurum, şu notla göndermiş:
"Ben sadece Fenerbahçeli değil bir sporsever olduğum için bu düşüncelerimi sizinle paylaşmak istedim, Fenerbahçe Başkanı Aziz Yıldırım'ın Montaigne'i hiç okumadığı belli. Hadi, Montaigne'i okumadı. Fenerbahçe düşmanı (!) Hıncal Uluç'u da mı hiç seyretmiyor, dinlemiyor. Aziz Yıldırım'ın yanında Montaigne'in uşağı olsaydı böyle mi olurdu?. Koskoca Fenerbahçe'ye zarar yerine neler verirdi?."
Sevgili Zafer, "Aziz Yıldırım yerine Ünal Aysal, Fener yerine Galatasaray" koyup oku bakalım notunu, değişen bir şey var mı?.
Aysal, Aziz Yıldırım'ı da geride bıraktı, Aziz Yıldırımlaşmakta..