Kültür Üniversitesi'ne, Burçin Büke, Kürşat Başar Konseri için gittim ya.. Biraz erken gitmişim, trafik korkumdan.. Giriş lobisinde dolaşıyorum.. Bir baktım Yılmaz Sanlı, o unutulmaz gülümsemesi ile bana bakıyor..
Harika bir fotoğrafını bulup, sütuna asmışlar, kafasında kasketi.. "Nerde kaldın be" diyor bana sanki..
Meğer Yılmaz Sanlı Sergisi açılmış üniversitede..
Bu Kültür, harika işler yapıyor..
Yılmaz Sanlı, ülkemin yetiştirdiği en önemli mimarlardan. Eserlerinin, kazandığı ödüllerin haddi hesabı yok, ama hepsinden önce benim en sevdiğim dostlarımdan biriydi.
İşini iyi yapar, iyi para kazanır, ama yaşamasını da bilirdi..
Yılmaz, eşi Necla, ünlü estetik üstadımız Onur Erol, eşi Sevinç ve de bendeniz cennet kuşu, sık sık bir araya gelir eğlenirdik.. Genelde de Günay'a giderdik, hem müzik dinlemeye, hem de Huysuz'la kahkahalar atmaya..
O sıralar, şimdi beni nerdeyse zenciye çeviren kara lekeler tek tük çıkmaya başlamış suratımda ve kelimde.. Yılmaz'da da öyle.. Onur Hocam "Yahu bana uğrayın bir akşam üstü, bir saatte temizleyeyim ikinizi de pırıl pırıl olun. Lazerle acısız, kansız, anında" dedi.. Dedi de, aldıran kim?.
Bir gün Yılmaz'a rastladım.. "Onur'u gördün mü" dedi.. "Adam kendini tertemiz etmiş, hava basıyor.. Bu gece Günay'dayız, gel de gözünle gör.."
Gerçekten Onur Hocam tüm lekelerini almış. Hatta göz altına da hafif dokundurmuş galiba bıçağı. 10 yaş gençleşmemiş mi?.
Kaç yıl geçti aradan?. En az 10.. Ben hala gideceğim.. Yılmaz Sanlı gitti.. Bu dünyadan gitti, erkenden, 2005 yılında.. Acelesi varmış gibi..
Bizi bir araya getiren de Yılmaz'mış meğer.. O buluşmalar da bitti..
Sergiyi dolaştım, her eserin önünde uzun uzun durarak.. Hele bir tanesine bayıldım..
"Türker İnanoğlu, Sapanca Evi" diyordu.. Planların tam önünde, Türker Ağabey'i aradım.. "Beni bu eve götüreceksin mutlak" dedim.. "Çizimlerine hayran oldum, ille aslını görmek istiyorum.."
Hey Koca Yılmaz!.. Bin öpücük, sevgili Necla!..