Hayatta unutmadığım sahnelerdir..
1988 Avrupa Şampiyonası final maçı için Münih'teyiz..
Ön camında kapı gibi akreditasyon pankartı bulunan arabamıza bindik, stada doğru gidiyoruz.. Tam iki kilometre kala polisler yolumuzu kesti.. "Buraya kadar" dediler.. "Stat civarına araba sokulmuyor bugün. Bir yerlere park edip yürüyeceksiniz.."
Yapacak bir şey yok. Hele Alman polisine laf anlatmak.. İndik.. Hemen orada kontrol çemberi.. Bileti olmayan bu çemberi geçemiyor. (Sonra üst aramanızın yapıldığı ikinci ve son kez gözden geçirildiğiniz ve tribününüze göre yönlendirildiğiniz üçüncü çember var.) İlk çemberi geçtik.. Stat büyük ve geniş bir park içinde.. Yüzlerce kişi bir geniş nehir gibi yürüyoruz.. Dikkatimi çekti.. On metre ilerimde biri gidiyor. İnsanlar ona koşup koşup yanında resim çektiriyor, biletlerini imzalatıyor. Arkadan tanımadım. Meşhur bir artist falan olmalı.. Adımlarımı sıklaştırdım. Stada bir kilometre falan kala yetiştim.. Bir baktım ki, Helmut Kohl.. Almanya Başbakanı.. Halkına uygulanan kurallara o da uymuş.. İki kilometre kala inmiş. Aramızda yürüyor. Herkes yanına kolayca geliyor. İten, kakan kazmalar yok etrafında.. Koruma yok sanki.. Ben de yaklaştım rahatça.. Biletimi uzattım. İmzayı bastı..
1998 Dünya Kupası final maçı, Paris!..
Türk spor basınına üç beş bilet ayırmışlar. Kurada bana çıkmadı.. Şenes Erzik Başkanı buldum.. Eşi Paris'e gelememiş. Biletini bana verdi. Maçı Şeref Tribününde izliyorum. Bakar mısınız?. Devre arası oldu. Acıktım ve susadım. Kulise çıktım.. İlerde büfe.. Şeref tribünü kocaman ya.. 20 kişi falan sırada.. Ben de girdim.. Önümde uzun boylu bir adam, sırasını bekliyor.. Büfeci iyi.. Hızlı çalışıyor. Önümdeki uzun bir sandviç, bir de meyve suyu aldı, kenara yürüdü, orda boş bir sandalyeye oturdu..
Önümde sırada bekleyen ve kendi sandviç ve meyve suyunu kendi alan ve sandalyesini kendi bulup oturan adam Fransa Cumhurbaşkanıydı.. Jacques Chirac!..
"Demokrasi nedir" sorusunun yanıtı, bu iki sahnenin içindedir.

***
Mehmet Ali Birand'ın cenaze töreni için Teşvikiye Camisi'ne erkenden yola çıktım.. Yolu Akaretler Yokuşu tepesinde kesmişler. 5 metrede bir polis var. "Beş metrede bir polis" Allahın günü her şikayette "Eleman sıkıntısı" diye ağlayan İstanbul Emniyeti'nin, kente bir "Hazret" geldiğinde kuyudan çıkardığı sistem demektir. Dolandık, uzakta indik.. Yürüdük.. Camiye geldiğimde saat 11.30.. Öğle ezanına daha bir saat var. Ama millet sabahtan gelmiş.. Kuyruğa girdik, baş sağlığı dilemek için.. Saat 12.30'du, Cemre'ye üç metre kaldığımda.. Ama sıra yan yana beşer kişiden falan oluşuyor.. Ailenin tam önüne bir kırmızı şerit çekmişler ki, millet son anda araya sızmasın ve beş kişilik kuyruk, tek kişiye insin. Bir huni vaziyeti yani.. En az 15 dakikamız daha var demek ki..
Birden nerden çıktığı belli olmayan yarmalar kuyruğa saldırdı.. Birisinin Amerikan futbolundaki gibi kucaklanıp kenara alındığını gördüm. İte kaka yol açtılar ve CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu ve şürekasını Cemre'nin tam karşısına kondurdular.. Sabahtan beri bekleyen vatandaş itildi, kakıldı.. Lider (!) ve şürekası hiç beklemeden Cemre'nin tam önüne kondular.
Ben de olduğum yerden (Beni itme cesareti gösteremedi, yarmalar..) bağırdım..
"Bunlara oy vereceğiz de, halkçı, demokrat bir ülke olacağız öyle mi?.. Halkını iten kakan, halkını ezen ve kendisini halkın önünde, halktan imtiyazlı gören asilzadeler, şikayet ettikleri iktidarın yerini alacaklar da, demokrasinin temel ilkeleri, "Eşitlik" gelecek ülkeme öyle mi?. "Adalet" gelecek?. "İnsan Hakları" gelecek ha?.. Güldürmeyin beni.."

***

Kılıçdaroğlu, o gün o sıraya girip beklemeyi akıl edebilse, ya da yanındaki sözüm ona lider ekibinden birisi ona bunu fısıldayabilseydi, o gece bütün televizyonlarda 1 nolu haber, ertesi gün bütün gazetelerde boy boy fotoğraflarla manşet olacaktı. Adam farkında değil. Koca (!) CHP'de farkında olup akıl veren yok!..
..Ve bu Kılıçdaroğlu'nun kaçıncı vukuatı..
Bu CHP'ye oy verirsem elim kırılsın!..