"Sana sımsıcak, gözlerinin içiyle gülerek, kucaklamaya hazır içtenliğiyle, tam da gözlerinin içine bakarak konuşan insanları geride bırak, buraya gel" diye düşünüyordum, sabah asansörle onuncu kata çıkarken.. Bunlar benim meslektaşlarım. İş arkadaşlarım. Kader birliği yaptığım insanlar.. Birlikte Sabah'ı yüceltirsek kendimizi de yücelteceğiz. Ama nasıl yabancı duruyorlar, bir metre kare yerde.. Kimse gözünüzü geçtik, yüzünüze bakmıyor.. Öne eğilmiş, yüz yüze gelmekten çekinir, utanır başlar.. Yarım ağızla ve fısıltıdan hafif bir duvara bakarak söylenmiş bir "Günaydın" duyarsanız mutlu olun o gün..
Burası uygar(!) batı.. Burası eğitimli kent insanlarının iş yeri..
İstanbul insanlığı unutalı yıllar olmuş..
İnsan görmek, farkı hissetmek isteyen Anadolu'ya, hele de doğusuna gitsin!..
***
"Sabah ve atv, Erciş'te 10 gece iftar yemeği verecek!.."
Haberi gazetede okuduğumda "Tamam" dedim.. "Depremden beri gitmek istediğim, ama bir türlü beceremediğim Van seyahatinin tam zamanı.. Giderim.. İçlerine karışırım. Bir de iftar yaparım onlarla.." Yasemin'e, Arşimed gibi haykırdım..
"-Öraka!.. Öroka.."
Yasemin şaşkın daldı odama..
"31 Temmuz'a kadar bir günlük Van gezisi ayarla bana.. Bir sabah gidelim, öbür sabah dönelim.."
Çıkmasıyla girmesi bir oldu.. "Sabah'ın bir düzenlemesi var zaten.. Patron, yöneticiler ve yazarlar gidiyorlar.. İftardan sonra da ayni gece dönecekler.."
"Ben o geziye katılmam" dedim..
Bir defa protokoler yemeklerden oldum olası nefret ediyorum. İkincisi, orda kaldığım gün boyu başına buyruk olmak, canım nereye isterse oraya gitmek, eski dostları bulmak, yeni dostlar edinmek, Vanlıların arasına karışmak peşindeyim. Gurup halinde gittin mi, mümkün değil.. Programa uyacaksın. İstanbul'da zaten bir arada olduğun insanlardan ayrılmayacak, Vanlıların arasına karışamayacaksın.. Olmaz!..
"Tamam" dedi Yasemin..
"Bana uçak programlarını getir, bir de Serpil'i bağla"dedim.. Vanlı kızkardeşim 1945 depremi sırasında kundaktaydı.. (Hesap yapıp Serpil'in yaşını bulmayın, beni de kardeşimle papaz etmeyin.) Babam depremin ardından tayin oldu. Çıktık Van'dan.. Serpil, bir daha ayak atmadı doğduğu sokaklara.. Son deprem de kadere bakın, onun doğum gününde oldu iyi mi?.
"Ne var Hıncal ağbi" dedi, Serpil..
"Toparlan Van'a gidiyoruz" dedim.. "Neden, niçin, nasıl" falan demeye çalışırken de "Hareket saatini Yasemin'den öğrenirsin" deyip telefonu kapadım..
Yasemin, uçuş planlarıyla geldi.. Seçtik beraber..
Pazar sabahı uçuyoruz. Hem de Sabiha Gökçen'den.. Yazları Tuzla'da yaşayan Serpil için 20 dakikalık yol..
Ben köprü sürprizine karşı, Deniz Taksi ayarladım, sabah sekizde Bebek'ten.. Uçak 10.00'da.. Hava limanında buluşacağız Serpil'le..
Pazar sabahı Ercan geldi erkenden.. "Hıncal Bey TEM bomboş" diye.. Deniz Taksi'yi aradık hemen.. "Biz karadan gidiyoruz. Teşekkür ederiz.. Ama Deniz Taksi ücretini ödeyeceğiz gene.. Arkadaşlar boşuna beklemesin diye haber veriyoruz.."
"Son yarım saatten önceki iptallerde para almıyoruz. Siz çok erken aradınız. Para falan gerekmez" dedi, çok kibar bir ses..
Yirmi dakikada Sabiha Gökçen'de olduk biz de.. Az sonra Serpil geldi.. Hâlâ şaşkın.. Hâlâ inanamıyor.. "Van'a gidiyorum nihayet.. Vay canına" diyor, başka şey demiyor..
Tam saatinde uçağa da çağırdılar..
Pegasus Hava Yolları..
Pegasus Yunan Mitolojisindeki kanatlı at..
Tanrıların bindiği hani!.
Bizimki ne peki?.
Yarın anlatayım, olur mu?.
