Aslında başlıktaki sözcük eksik duygularımı ifade etmeye.. Dinleyin siz kendi sözcüğünüzü bulun..
Baba Mehmet, engelli kızı Sinem'i yıllarca kucağında taşıyarak sokağa çıkarmış. (İzmir Ekspres gazetesi, 2 Temmuz) Yaş 70'e vurunca ve kızını artık taşıyamaz olunca, bir zemin katına taşınmış. Kızı, akülü arabasını kullanarak tek başına eve girip çıkabilecek.. "Gidersem artık gözüm arkada kalmaz. Kızım tek başına yaşar" diye mutlu.. Zemin katındaki evin girişinde birkaç basamak da merdiven var. Tekerlekli sandalye inip çıksın diye bir rampa koydurmuş..
Apartmanda oturanlar bu rampadan rahatsız olmuşlar. İmza toplayıp belediyeye gitmişler.
Şimdi rampa yok.. Sinem gene kucakta taşınıyor..
İnsanlık ölmüş, tamam.. Peki ya Belediyecilik?..
Sakın Balçova Belediyesi bana yazı yazmaya "Efendim biz karışmayız, apartmanın iç işi" falan diye yan çizmeye kalkmasın..
Bir ülkede engellilerin insan gibi yaşama hakları, insanlık dışı yaşayanlara bırakılmaz. Devlet ve yerel yönetim, herkesin asgari yaşam koşullarını sağlamak zorundadır..
Bir de Sivil Toplum Örgütleri var bu ülkede.. İnsan Hakları, Engelli Dernekleri falan..