1986 Dünya Kupası'ndan bir Meksika Mutfağı âşığı olarak döndüm ama bu ülkede adam gibi bir Meksika Lokantası bulamadım. Gittiklerim dandikti. Bir ara Ortaköy'de çok iyi bir tane açıldı ama, yaşamadı, nedense..
Kulağıma o zamandan çalınırdı.. "Yeşilköy'de mahalle arasında birkaç masalık minik bir lokanta var, çok çok iyi" diye..
Yeşilköy'e yolum pek düşmez. Düştüğünde etrafa baktım, bulamadım. Sordum bilen çıkmadı.. Unuttum gitti..
Tam 22 yıl sonra bir vesile Nebil söyledi. Hatta telefonunu bulup yer de ayırttı. Elimizde adres gittik, gene bulamadık. "Emniyet Müdürlüğünün karşısında" dediler. Ordaki polislere sorduk, bilemediler. Telefon ettik, elimizde telefon tarifi dinleye dinleye nihayet vardık. Emniyet Müdürlüğünün karşısında gerçekten. Elli metre ötede.. Ama polisin bile haberi yok. Biz önünden dört kez geçmişiz, farkında olmadan..
Marmit dünyanın en iyi gizlenmiş restoranı.. Çünkü, herkes gelsin istemiyorlar. Bileni gelsin yeter.. Bileni, tadını çıkaracak olanı..
Nasıl şirin bir minnacık dükkân..
Karı koca Baygınlar işletiyor. Mutfakta da onlar.. Her şey müşteri sipariş ettikten sonra başlıyor. Salata dahil önceden hazır bekleyen hiçbir şey yok.. Lezzetin temelinde o var zaten.. Her şey anında..
Serdar dünya tatlısı bir adam.. Nasıl ahbap olduk.. "Ne istersiniz" dedi.. "Burayı bulmak için 22 yıl bekledim. Sipariş yok, sana teslim oluyorum" dedim..
Yollamaya başladı içerden..
Tanrım bu nasıl bir lezzettir..
Her şey, ama her şey insana parmak yedirecek kadar güzeldi, birini ayırıp adını yazmıyorum..
Son zamanlarda bu kadar çok yediğimi hatırlamıyorum.. Az sonra uçağa binip İzmir'e gideceğim.. "Binerken tartarlarsa ek bagaj parası alırlar" dedim içimden. Öylesi.. Ama midemde zerre ağırlık yok..
Marmit'e tekrar tekrar gideceğim. Tüm dostlarımı da götüreceğim..
İstanbul Caddesi 58, Yeşilköy, adresinde. Telefonu da.. 0 212 573 8581.